22 mei – 7 juni

Een beknopt blogje, maar des te meer foto’s wat onze fantastische reis door Cambodja betreft! Meteen na onze korte vlucht van Pakse komen we met onze brommertaxi terecht in de drukke, luide verkeerschaos van Siem Reap. Theoretisch zijn er 2 rijstroken en dus 2 rijrichtingen, maar in de praktijk rijdt iedereen gewoon waar er plaats is. De weinige verkeerslichten die er zijn worden veelal genegeerd, met opstoppingen en een getoeter van jewelste tot gevolg. Vreemd genoeg lijkt deze georganiseerde chaos wel te werken. Telkens wanneer Henk en ik denken “ja, dat wordt een botsing,” blijft die nog net uit, en traag maar zeker geraken we op onze bestemming. Nog meer dan in Bangkok blijft wie defensief rijdt hier de hele dag op dezelfde plaats staan :).

Siem reap, de thuis van de tempels van Angkor, is uiteraard een erg toeristische plaats, maar toch is er naast de souvenirmarkten en de bar street ook genoeg lokaal leven om een bruisend en sfeervol stadje te blijven. We verblijven er in een heerlijk hotelletje met zwembad – broodnodig om te bekomen van de zinderende 43°C – voor geen geld, en dit wordt een kleine week onze uitvalsbasis om de prachtige, indrukwekkende tempels van Angkor te bezoeken : de bekende 3 torens van Angkor Wat, de gezichten van Bayon, de met gigantische bomen overgroeide ruïnes van Ta Prohm, en zoveel meer! We vergapen ons aan de magnifieke ruïnes, gaan lekker eten, drinken honderden verse kokosnoten om te rehydrateren, laten ons voor enkele euro’s masseren en zijn onder de indruk van de enorme vriendelijkheid, vrolijkheid, gedienstigheid en opmerkzaamheid van de Cambodjaanse bevolking. Oh, Cambodja, wat een verademing na het ietwat teleurstellende Laos!

Na een heet en archeologisch weekje in Siem Reap, is het nog eens tijd voor een zeebriesje. Dat is toch ook alweer een maand geleden! Een alweer onaangename en slapeloze nacht op de nachtbus brengt ons 500 kilometer zuidelijker, naar het slaperige kustplaatsje Kep. Een uniek plekje waar de vergane glorie van de Franse koloniale periode nog perfect zichtbaar is. De brede lanen waar ooit sjieke auto’s op voorbijschreden, maar die nu veel te weids lijken voor de enkele brommertjes en sporadische tuktuks die er passeren. Of de ruïnes van Franse art-déco villa’s uit de jaren ’20, wiens eigenaren met de opkomst van de Rode Khmer in de jaren ’70 Cambodja zijn uitgevlucht. Velen zijn met de grond gelijk gemaakt, anderen bleven verrassend goed overeind en worden nu bewoond door locals die er hun huisjes tussen de betonnen muren gebouwd hebben.
We huren een brommertje en rijden uren rond in de regio, we tuffen door vissersdorpjes met krakkemikkige huisjes waar we als dé attractie van het jaar worden onthaald. Kinderen in uniform komen hun schooltje uitgerend en roepen “Hello, seus-day!“. Henk laat zijn haar knippen voor 1$, en ik herinner me dat ik me in één van onze eerste blogs nog verwonderde over het feit dat je in Vancouver voor slechts 9$ een haircut kon krijgen :). Henk en ik zijn verliefd op het plaatsje, en we vullen onze dagen zonder problemen. We snorren naar het nabijgeleden dorp Kampot, langs zoutmijnen en nationale parken, en genieten dagelijks van de gouden zonsondergang, meestal smullend van een kraakvers krabbetje met pepersaus op de locale crab market.

Het is moeilijk afscheid nemen van Kep, maar we zetten onze tocht verder richting Phnom Penh, waar we nog 2 dagen blijven voor we naar Indonesië vliegen. Hier bezoeken we de killing fields van Choeung Ek, niet meteen de meest vrolijke plaats om ons bezoek aan Cambodja af te sluiten, maar wel noodzakelijk om de geschiedenis van het land te begrijpen. Het is moeilijk voor te stellen dat in deze vredige boomgaard nog geen 40 jaar geleden duizenden mannen, vrouwen én kinderen een gruwelijke dood stierven. Kogels waren te kostbaar om deze ‘tegenstanders’ van het communistisch regime van Pol Pot uit de weg te ruimen, dus werden er landbouwgereedschappen gebruikt: machetes, hamers, knuppels,… Alle geletterden werden beschouwd als vijanden. Les geven, geschoold zijn, meerdere talen spreken, en zelfs gewoon een bril dragen; allemaal redenen die je dood betekenden tijdens de heerschappij van de Rode Khmer.

Om onze tijd in Phnom Penh toch niet ál te luguber af te sluiten, gaan we die laatste avond nog iets drinken met Ilya, An en Herrick. Gentenaren die toevallig ook net op rondreis zijn in Cambodja :)!

Omdat de tijd begint te korten – onze vlucht naar Zaventem ligt onherroepelijk vast – en we het Indonesisch eiland Sulawesi nog willen bezoeken, verlaten we Cambodja al na 2 weken. Maar 1 ding is zeker: We’ll be back!

Deze slideshow vereist JavaScript.