3 – 11 maart

Yes, eindelijk, Azië! We hopen dat we hier nog 3 maanden ongegeneerd van ’t leven kunnen genieten: lekker eten, vriendelijke mensen, goedkopere accomodaties, witte stranden met palmbomen en veel massages 😉!
De verwachtingen liggen hoog en het enthousiasme is groot, maar eerst moeten we een totale reisduur van 32 uur, met daarin 3 vluchten (6 uur voor Lima-Atlanta, 14 uur voor Atlanta-Tokyo en 5 uur voor Tokyo-Hong Kong) overleven. Rond 23 uur komen we aan in de luchthaven van Lima, klaar voor enkele slapeloze nachtjes, en worden we verwelkomd door een gigantisch lange rij – zo te zien/horen vooral Noord-Amerikaanse – wachtenden. Iedereen stond blijkbaar al een uur op te lijnen voor de nog gesloten check-in balie. Why oh why, waarom staan mensen toch zo graag in de rij?

Om 1u30 vertrekt onze eerste vlucht richting Atlanta. Ik ben natuurlijk moe, maar het viel te verwachten dat er in de krappe vliegtuigzitjes weinig te slapen zou vallen. Daarbovenop worden we langs alle kanten omringd door krijsende baby’s – nóóit zal ik snappen waarom mensen úren met zo’n kleine kinderen op een vliegtuig willen zitten – en vindt de moeder naast me het doodnormaal om de benen en voeten van de in haar armen slapende peuter op mijn schoot te leggen. Het wordt nog leuker wanneer ze het kind verschoont, gewoon in het zitje naast me, en de vuile pamper voor de rest van de vlucht in het zakje van de stoel voor haar steekt. Cadeautje voor de stewardessen!

Eerst een stop-over in Atlanta (hello again!), vervolgens de lange vlucht naar Tokyo waarbij we over een feeëriek, wit bevroren Noord-Amerika, Alaska, Rusland én over de datumgrens vliegen. Hierdoor hebben we theoretisch gezien een dag langer op aarde… jammer genoeg spenderen we die in een vliegtuig. Na de derde vlucht komen we tenslotte in Hong Kong aan op een woensdag om 23u plaatselijke tijd, terwijl het voor ons eigenlijk nog maar woensdagochtend is, en dat met amper enkele uurtjes slaap achter de kiezen. Mijn inwendige klok is helemaal in de war!

Tegen alle verwachtingen in zijn zelfs onze rugzakken tot in Hong Kong geraakt, en bekaf maar zeer tevreden zetten we aan, op naar het centrum en naar het hotelletje dat we enkele dagen voordien online hebben gereserveerd.
Eén van de vele nalatenschappen van de Britse kolonisering is het feit dat een behoorlijk deel van de Hong Kongse bevolking Engels spreekt, en dat alle reclame- en andere informatieborden tweetalig zijn. Een gegeven dat in de rest van China absoluut niet van toepassing is, maar hándig dat dat is :-)! Een andere constatatie is dat het hier enorm proper is, dat zijn we na het smoezelige Zuid-Amerika niet meer gewend… Ook de officiële taxi die ons naar ons hotel in Kowloon brengt is kraaknet en perfect onderhouden, doch kost dan ook wel 10 keer meer dan een Boliviaanse rammelkar. Slik, Hong Kong zal nog een duur zaakje worden!

Maar ik moet ook wel toegeven dat we niet altijd voor de goedkoopste opties wíllen kiezen. Voor minder dan de helft van de prijs van onze leuke hotelkamer kunnen we ook in 1 van de vele goedkope guesthouses verblijven: minuscule kamertjes (vaak zelfs zonder ramen!), ongedierte, weer die vreselijke douchekop boven het toilet, 20 cm manoeuvreerruimte naast piepkleine bedjes op Chinese maat,… Zeker voor de Vlaamse reus die mijn lief is zou dat uiterst onaangenaam worden.

De volgende 3 dagen spenderen we in het fantastische, bruisende Kowloon. Aaaah, civilisation! Moderne skyscrapers, gloednieuwe torenhoge woonblokken, hippe restaurants, gigantische malls en winkels van alle grote dure merken in de high-end shoppingbuurten, afgewisseld met uitgebreide, volkse straatmarkten waar overal dezelfde brol verkocht wordt (Made in China), dodgy eethuisjes en verloederde, oude appartementsgebouwen. De westerse superketens hebben hier ook een enorme voet aan grond: per huizenblok heb je een 7-Eleven, en elke keer we een hoek omslaan zien we de golden arches van McDonald’s verschijnen.

 

We gaan – naast bij zoveel andere lekkere noodlerestaurants – eten bij “Tim Ho Wan”, een rasecht Michelin-sterrenrestaurant! Voor je denkt dat het geld op onze rug groeit: het is een dim sum restaurant, en meteen ook het goedkoopste sterrenrestaurant ter wereld. Onze rekening bedraagt welgeteld 13€ ;-). We stappen de gigantische ‘Temple Street market’ af, en struinen rond in de door Afrikanen en Indieërs gerunde, sketchy ‘Five Mansions market’ – hier kan je o.a. maatpakken laten maken, maar vind je vooral ook GSM’s of Ipads. ‘Tweedehands’, if you know what I mean, wink wink.
Overal worden we om de haverklap aangesproken om iets te kopen, iets te bekijken of iets te eten. Na enkele uren in Hong Kong heb ik het al opgegeven om steeds ‘No, thank you‘ te antwoorden. Dat blijkt hier véél te beleefd!

We kijken ’s avonds naar de “Symphony of lights” – het grootste permanente klank- en lichtspel ter wereld – die met haar lasers en oplichtende gebouwen een indrukwekkend zicht biedt over de skyline aan de overkant van het water, en meteen ook onze volgende stop: Hong Kong Island. En een eerste langverwachte Chinese voetmassage, die eigenlijk wat aan de hardhandige kant blijkt te zijn, doet ongelooflijk veel deugd na de hele tijd van hot naar her gestapt te hebben!

Na een dim sum ontbijtje – oh, I could get used to this! – stappen we richting ferry, die ons naar Hong Kong Island brengt. Spijtig genoeg is het net als de vorige dagen ook vandaag mistig en verdwijnen de toppen van de meeste skycrapers in de wolken. Deze andere kant van Hong Kong blijkt, nog veel meer dan Kowloon, uit glazen en stalen constructies te bestaan, waarvan vele impressionante hoogstandjes van moderne architectuur. We nemen onze intrek op de 20ste verdieping van zo’n mastodont, en we torenen boven de rest van de stad uit. De max!

In deze rijkere, meer zakelijke kant van Hong Kong, waar veel bedrijven en banken hun hoofdkantoor hebben, rijden er naast de dubbeldekbussen (véry British) ook schattige trams met 2 verdiepingen rond :-). Ook in de Wan Chai buurt rond ons hotel heerst een enorme bedrijvigheid: we hebben keuze genoeg uit dim sum- of noodlerestaurants, er is een overvloed aan winkeltjes, massagesalons, een vismarktje achter de hoek van het hotel, en zaterdag vinden we een superwijs feestje in de buurt waar we dansen tot de laatste beat!

Wat stijf van het swingen gisteren, besluiten Henk en ik onszelf nog eens op een massage te trakteren. We stappen op goed geluk binnen in één van de vele massagesalons die Wan Chai rijk is. ’t Is wat goedkoper dan de eerdere voetmassage, maar ook een heel ander kader: we moeten eerst binnen in een woonblok, en op de derde verdieping bevindt zich een tot een massagesalon omgebouwd appartement. Huhm, weird, maar onze frank valt nog niet meteen. We bestellen elk de traditionele Chinese nek-, rug- en schoudermassage. In tegenstelling tot bij de voetmassage moeten we elk apart een kamertje binnengaan waar ons een massagetafel opwacht.
Blijkbaar betekent een ‘traditionele Chinese massage’ evenveel als ‘traditionele foltering onder het mom van een massage’ want deze behandeling is zo bruut dat ze nieuwe pijn creëert, eerder dan andere te verzachten! En dit is de moment dat de frank helemaal valt: misschien zitten we ook niet echt in een erkend massagesalon… Na afloop maken we dat we er weg zijn. Henk beaamt inderdaad dat hij zijn – knappe en kortgerokte – masseuse wel 10 keer heeft moeten verbieden om hem van een “happy ending” te voorzien. “Only 200 dollar (20€) extra, sir!” Ik weet nog niet goed of ik het gewoon grappig vind, of ook op mijn teen getrapt moet zijn: wat een lef, ik was daar verdorie gewoon in de kamer ernaast!

Na wat internet-research achteraf blijkt dat ‘onze buurt’ Wan Chai blijkbaar een broeihaard is van verdoken prostitutie. Het is hier wel legaal, maar openlijk tippelen mag niet. Vandaar dat kleine appartementjes opgekocht worden door de Chinese maffia, en omgevormd worden tot ‘massage parlors‘. Met de kans dat er natuurlijk af en toe 2 naïvelingen komen binnenwandelen die écht gewoon een massage willen :D!

Nog lacherig om ons avontuur van de vorige avond beklimmen we ‘Victoria’s Peak’, een bergje met zicht over de stad met – no kidding – een gigantisch winkelcentrum op de top. We gaan naar de geweldig sjieke IFC-mall om ons te vergapen aan de Hong Kongse rijkdom, en sluiten onze tijd in Hong Kong af met een bezoek aan de teleurstellende ‘Stanley Market’ buiten de stad. Die blijkt namelijk gewoon een veredelde toeristenmarkt met alle brol die je op Temple Street aan een fractie van de prijs vindt. Gelukkig is de busrit naar Stanley wél de moeite; die voert ons langs de kust en de mondaine badplaatsen met een overvloed aan dure auto’s en luxueuze appartementsgebouwen.

Na 5 geweldig budgetonvriendelijke, met momenten heel verrassende, maar vooral zéér plezierige dagen in Hong Kong is het tijd om opnieuw andere oorden op te zoeken. We hebben eigenlijk geen enkel idee wat we juist kunnen verwachten van de Filippijnen… so let’s go find out!