24 december 2013 – 17 januari 2014

Kerstavond vieren we op het vliegveld met een laatste McDonald’s-maaltijd, en een ongemakkelijke nacht in de krappe zitjes van Delta Airlines later, landen we moe en geradbraakt in Santiago en nemen we de taxi richting Roy en Denise. Via Bien legden we contact met deze West-Vlaming en zijn Chileense echtgenote die in Vitacura wonen, en zij zijn zo gastvrij om ons enkele nachten te ontvangen tot tante Annick en mijn mama hier aankomen.

Na enkele welgekomen uurtjes slaap, verorberen we die avond eindelijk een smakelijk kerstdiner: biefstuk, gebakken patatjes, sla en Henk’s zelfgemaakte mayonnaise :)! De volgende dagen vullen we in door het levendige, zonnige centrum van Santiago al eens te gaan verkennen, wat rond te lopen in de verzorgde buitenwijk Vitacura, en – jawel! – al wat broodnodig Spaans te studeren. Wat hier enorm meevalt is dat het écht zomer is! De temperatuur is wel vergelijkbaar met het zwoele Florida, maar hier gaat de zon pas onder om 21u30, i.p.v. om 17u. Ook maken we al een eerste keer kennis met het Zuid-Amerikaanse openbaar vervoer, waar we tijdens het verdere verloop reis nog veel mee te maken zullen hebben: in ons beste Spaans vragen we onze buschauffeur om ons aan een bepaalde halte in het centrum af te zetten. “Si, si!” zegt hij, maar uiteindelijk blijkt zijn bus zelfs niet langs deze halte te rijden! Roy leert ons dat dat hier niet ongebruikelijk is: men zegt hier moeilijk ‘nee’; alles is OK en alles komt in orde … tot het uiteindelijk toch niet lukt. Handig, zeg!

Na 3 mooie dagen in Vitacura, waar we enorm in de watten worden gelegd door Denise en Roy, komen tante Annick en mama aan in Santiago! Toch een heel apart gevoel, want 4 maanden is het langst dat ik mijn mama of mijn tante ooit heb moeten missen, en er wordt dan toch ook een traantje weggepinkt bij het blije weerzien. Na onze reis met Bien en Sven in de USA, is dit deel 2 van ‘het anti-heimwee-comité’: een tweede adempauze waarbij we onze familie terugzien. Waarbij we heel veel zullen zien en doen op korte tijd, en ons ook even minder zorgen moeten maken over het budget, dankzij deze unieke reis door Chili op uitnodiging van tante Annick!

De 2 dagen die we in Santiago doorbrengen genieten we nog van de warmte, de luxe en de uitgebreide keuze in restaurantjes. Hierna gaan we namelijk naar Patagonië, waar het een stuk kouder is en waarschijnlijk ook een pak rudimentairder! We struinen rond in de gezellige drukte, merken de vele straathonden op, kijken naar de schakers op de Plaza de Armas, en verbazen ons aan de uitgebreide keuze en de goedkope prijzen in de Mercado Vega en de Mercado Central – aardbeien en avocado’s voor 1€ per kilo, gigantische bananen en torenhoge stapels aardappelen! We zien mensen die op allerlei manieren geld proberen te verdienen: ramenwassers aan de rode lichten, straatartiesten, bedelaars en straatverkopers met zeer uiteenlopende waar (van onderbroeken, kammetjes en handtassen tot vuurwerk voor nieuwjaar of zelfgemaakte kunst van vuilnis). We eten ceviche (een schotel van rauwe vis met citroen), perfect gebakken steaks en zelfs fantastisch goede sushi – ja, dáár moet je voor naar Chili komen!

De laatste dag van 2013 wordt er meteen een hectische. Normaal gezien worden we om 11u opgehaald, om onze vlucht richting Balmaceda, Noord-Patagonië te halen, maar om 9u komt mama melden dat onze vlucht met 2 uur vervroegd is. Om deze te halen moesten we al onderweg zijn! Blijkbaar zijn deze last-minute wijzigingen schering en inslag in Chili, maar handig is het niet. We maken snel onze rugzak, kunnen niet meer ontbijten, en manen de taxichauffeur aan om vooral goed door te vlammen richting Santiago Airport. Op 45 minuten van hotelkamer naar vliegtuigzitje, dat moet een record zijn!

Na een adembenemende rit van 5 uur op een ongeplaveide weg in een tot op de draad versleten, 18 jaar oude Mitsubishi, komen we helemaal dooreengeschud aan in Puerto Guadal, in de magnifieke Terra Luna Lodge. Houten chalets met een sensationeel uitzicht over het lago General Carrera en besneeuwde toppen in de verte. We krijgen een rudimentair doch lekker eindejaarsdiner – kip met worst met ribbetjes – en gezien we de volgende dag al om 7u moeten opstaan voor onze eerste excursie, zit zwaar doorzakken er dit jaar niet in.

1 januari 2014 is een nieuwjaarsdag om niet te vergeten, ook al omdat het de eerste keer is dat ik voor de middag m’n bed uit kom! Na een – alweer erg bumpy – autorit, arriveren we aan het startpunt van onze eerste excursie in Patagonië. Na een lichte trekking van enkele uurtjes, komen we aan bij een groot meer met in de verte de Leones-gletsjer die in het water uitmondt, en we nemen plaats in het rubberbootje dat voor onze groep klaarligt. Dit blijkt geen al te aangenaam boottochtje: Henk en ik zitten helemaal vooraan, we hebben wind tegen en we krijgen gedurende een half uur constant heelder golven ijswater over ons heen terwijl we over het water hotsen! Maar dan komt het moment dat we op enkele honderden meters verwijderd zijn van de gletsjer. Wat 30 minuten geleden nog een wit stipje in de verte was, is nu een indrukwekkende, felblauwe ijsmuur van wel 20 meter hoog. Zoiets heb ik nog nóóit gezien, er zo dichtbij varen is alweer een heel nieuwe ervaring! Opeens horen we een luid gedonder, miljaar, gaat het onweren? Nee hoor, een enorm stuk ijs – ter grootte van een huis – breekt af van de muur, en valt op nog geen 100 meter van ons bootje met luid kabaal in het water. Dat wil lukken, dit sublieme zicht is de natte kleren meer dan waard! We meren hier wat verder aan en eten op deze unieke locatie onze lunch op: een broodje kaas en hesp heeft nog nooit zo goed gesmaakt.

Men zegt van Patagonië dat de 4 seizoenen er in 1 dag kunnen voorbijkomen, en dat zullen we geweten hebben. De dag begon lekker warm met volle zon, daarna zagen we wat regen, en als we de terugtocht in de zodiac aanvatten hult de gletsjer zich langzaam maar zeker in een dikke mist. Er steekt een felle, koude wind op, en voor het weten zitten we met ons rubberbootje in een Patagonische hagelstorm! Gelukkig kan Henk onze gids wat helpen met het aanmeren, want het water klotst schuimend rond het bootje. De wind snijdt, de hagel komt met bakken uit de lucht, en zo vatten we de terugtocht aan. Maar even snel dan dat hij is opgekomen, gaat de storm ook terug liggen en enkele minuten later lopen we alweer in volle zon! Henk en ik krijgen als kers op de taart de kans om met de ‘jetboat’ terug naar de lodge te keren, en dat moeten ze ons geen 2 keer vragen. De wind is scherp bij deze aanzienlijke snelheid, maar we zijn goed ingeduffeld en genieten met volle teugen terwijl we over de rivieren en het lago General Carrera zoeven!

Onze dagen in Puerto Guadal zijn top. We maken nog een mooie wandeling langs verschillende watervallen en fantastische vergezichten, en Henk en ik wagen ons aan de canopy: een ingenieus avonturenparcours in de kruinen van de bomen. Ook het eten – niet onbelangrijk – smaakt ons altijd, het is nochtans erg basic en je hebt geen keuze: eten wat de pot schaft!

Na een hobbelige terugrit en een overnachting in het stadje Coyhaique, reizen we per auto verder noordelijk, naar het kleine dorpje Puyuhuapi dat omringd wordt door het Queulat Parcue Nacional. 500 kilometer noordelijker dan Puerto Guadal zien we al heel andere gezichten: minder besneeuwde bergtoppen, en meer een regenwoud-vegetatie. In de namiddag komen we – alweer dooreengeklutst – aan bij de lodge, die moederziel alleen zit weggestopt op de beboste flanken van een afgelegen fjord, en enkel bereikbaar is per boot. Volledig afgezonderd en desolaat, ’s nachts geen énkel lichtje in de verte, alsof we alleen op de wereld zijn.

Hier maken we een mooie trekking door het regenwoud naar de ‘hangende gletsjer’. Net als mama en tante Annick zijn Henk en ik onder de indruk van de uitgestrekte en gevarieerde natuur, maar wij smullen daarnaast ook van de royale faciliteiten van de lodge. Op deze plaats ontspringen enkele thermale bronnen, en daar maakt het hotel goed gebruik van door verschillende zwembaden op te vullen met het zuivere, warme bronwater!
Daarenboven is het eten verrassend uitgebreid voor zo’n afgelegen plaats; elke middag en avond kiezen we met ons vieren uit een 3-gangenmenu, en de pisco sours – hét nationale drankje van Chili – zijn ook inbegrepen. Zulke luxe zullen we waarschijnlijk hierna niet meer meemaken op onze reis…!

Na een week laten we Noord-Patagonië achter ons, en nemen we na een overnachting in de Duits-koloniale nederzetting Puerto Montt het vliegtuig naar Punta Arenas, helemaal in het zuidelijkste puntje van Chili. Dé grote attractie is hier het ‘Torres Del Paine’ nationaal park, waar we 3 nachten zullen verblijven. Tijdens alweer een rit van 5 uur zien we de typische flora van Zuid-Patagonië: dorre pampa voor zover je kan kijken en de vele groene glooiende heuvels met bomen die volledig scheef staan door de karakteristieke felle Patagonische wind.

Hier overnachten we in het ‘Eco-camp’, een volledig zelfvoorzienende ecologische lodge die in het nationaal park gelegen is. De hutjes die ik verwachtte waren wel meer basic dan hetgeen we hier te zien krijgen: we verblijven in fantastische persoonlijke ‘domes’ in iglo-vorm met houtkachel en eigen badkamer – het douchewater is vers bronwater uit de bergen, en wordt opgewarmd via zonne-energie. Daarnaast blijkt ook het eten zeer fijn, en hebben we elke dag keuze uit 3 voorgerechten, hoofdgerechten en desserts. Toch een beetje onnodige luxe in een ecologisch hotel, als je het mij vraagt. We zijn natuurlijk enorm blij met de luxueuze accomodatie, maar de hele eco-façade blijkt een gimmick. In de vallei nabij de lodge vind je namelijk nog verschillende andere logementen van dezelfde eigenaar: een gewoon motel, een luxe-hotel,… Voor elk wat wils, dus vooral zeer eco-nomisch ;)!

Tijdens onze eerste dag kiezen we moedig voor een 22 km (!) lange trekking naar de torres – het bergmassief waar het park naar genoemd is – maar als snel blijkt dat mijn arme benen niet voorbereid zijn op 5 uur non-stop supersteil klimmen. Terwijl de voorste gids lustig zonder pauze naar boven huppelt, vervloek ik mijn onbestaande conditie! En dan heb ik de laatste hindernis nog niet vermeld: een steile klim over de rotsen die ons met een ongezien stijgingspercentage de hoogte injaagt. Ook tante Annick, mama en zélfs Henk hebben het moeilijk. De torres zitten deels verstopt achter de mist, maar de aanblik van de 3 machtige bergen boven het turquoise meer is mooi. Het is vriezend koud op het viewpoint, en verkleumd eten we onze lunchbox op voor we de afdaling aanzetten. Alhoewel dalen niet zo vermoeiend is als klimmen, vergt het wel veel concentratie op het zeer steile, rotsige pad. Mijn voeten doen ondanks mijn goede schoenen toch veel pijn als ik ze die avond bevrijd….!

De volgende dag verjaart tante Annick! En als verjaardagscadeau gaan we … vooral niet te veel meer stappen :)! We doen een minder fysieke tocht door het park met een volgepropt busje, en bezoeken met een boot de gletsjer van lago Gray. Op de vele viewpoints in het park zien we naast fraaie uitzichten ook veel Japanners, wiens gigantische tourbus parrallel met de onze rijdt. En ik vraag me écht af waarom ze altijd 2 vingers – ✌ – moeten opsteken op foto’s ;)?

Chili is het met haar 4000 kilometer het langste land ter wereld, en we zullen quasi elke kilometer ervan – al was het uit de lucht – gezien hebben. Vanuit het meest zuidelijke, kouwelijkste puntje vliegen we tot slot naar het meest noordelijke punt van Chili: de hete Atacama-woestijn vlakbij de grens met Bolivië. San Pedro de Atacama is een oase in het midden van de woestijn, waar we nog 5 dagen zullen verblijven voor mama en tante Annick terug naar België moeten vertrekken. De laatste dagen met onze familie, én de laatste luxueuze momenten, voor Henk en mij…
Het klimaat kan niet meer verschillend zijn dan dat van Patagonië: het is hier 30° en kurkdroog! Het zwembad en de schaduw van de bomen van het hotel zullen gelukkig voor wat verkoeling zorgen tijdens de volgende dagen. ’s Avonds slenteren we door het dorpje dat übertoeristisch doch wel schattig is, en desondanks authentiek aandoet met haar huisjes in adobe. 25 jaar geleden hadden de inwoners van San Pedro nog geen toerist gezien, tot 2 backpackers het dorpje en haar mooie omgeving ontdekten, en sindsdien schieten de touroperators en hotels als paddestoelen uit de grond!

De volgende dagen doen we excursies in de omgeving met ons vier, en onze Engelstalige gids Leo. We gaan naar de zoutvlakte, zien helblauwe lagunes op 4500 meter hoogte omringd door bergen en vulkanen – zien ondertussen ook even de Dakar-Rally passeren, die toevallig die dag dezelfde route rijdt als ons – en het absoluut hoogtepunt voor mij waren de ‘Geisers del Tatio’. De zon zien opkomen boven deze proestende en spuitende geisers was het onmenselijke vertrekuur – 5 uur ’s morgens – absoluut waard! Onze laatste uitstap is een fietstocht in Valle de la Luna. Een uur of 3 in de woestijn gaan peddelen, wiens idee was dat eigenlijk ;)? Na deze mooie doch véél te hete tocht door het magnifieke maanlandschap zetten we koers naar het laatste hotel waar we deze reis samen zullen verblijven. Tante Annick heeft ervoor gezorgd dat we de laatste 2 dagen nog kunnen relaxen in een weelderig luxehotel ten midden van de woestijn, helemaal opgetrokken uit de typische adobe, met zwembaden en een prachtige tuin errond. Henk en ik genieten met volle teugen van deze chille momenten, want binnen een paar dagen is het gedaan! Binnen enkele dagen vertrekken wij naar Bolivië, één van de meest authentieke landen in Zuid-Amerika, het minst aangetast door het Westen, en ook de eerste echte ‘moeilijke’ bestemming tijdens deze reis. Dan worden de hotels, auto’s en restaurants vervangen door hostels, bussen en eetkraampjes op straat!
… Hierna begint het écht ;)!

Bedankt tante Annick voor de uitnodiging en het organiseren van deze unieke reis, en bedankt mama voor de verschillende traktaties ter plaatse. Henk en ik vonden het onvergetelijk om samen onderweg te zijn!