5 – 19 oktober

We starten ons hitchhike-avontuur in het slapende dorpje Tillamook, in het noorden van de kust van Oregon. Binnen 14 dagen hebben we afgesproken in San Francisco met Bien en Sven, dus we hebben 2 weken om via highway 101 en 1 een dikke 1000 kilometer te liften. Dat lijkt me tijd genoeg, maar ‘k ben toch eens benieuwd hoe dat zal gaan! Het is prachtig weer op deze zaterdagochtend, en ik hou ons bordje “SOUTH – Every mile helps :)” omhoog terwijl Henk enkele meters achter mij z’n duim opsteekt. Een hartje op de I en de smiley erachter maken ons bordje toch wat aantrekkelijk, and it’s all about the image, nietwaar ;)? Ik heb er eerlijk gezegd wel wat schrik voor: wie gaat er ons meenemen? Gaan dat niet enkel weirdo’s zijn? Zoals het uberhaupt eigenlijk ook enkel weirdo’s zijn die liften…? Na een half uurtje worden we opgepikt voor onze eerste ride. Dat blijkt het langste te zijn dat we dit weekend zulllen moeten wachten op een lift, en in 3 dagen tijd zullen we al 800 kilometer afleggen! Als het zo blijft duren, gaan we gewoon veel te vroeg in San Francisco zijn :o!

We ontmoeten naast een enkele weirdo – een Irak-veteraan die een vreemd verhaal ophangt over hoe hij zijn geheugen kwijt is geraakt, en wiens auto in Belgie nooit van z’n leven nog door de keuring zou geraken – vooral supervriendelijke en sociale mensen. Maar anders neem je natuurlijk ook geen lifters mee, I guess. Josh en Aimee bijvoorbeeld, een koppel dertigers uit South Carolina – ze drukken er op dat ze géén rednecks zijn – die een road trip maken, en met hen kunnen we een heel stuk meerijden langs de prachtige, rotsige, wilde kust van Oregon. Zij willen gelukkig ook enkele keren stoppen bij de fotogenieke vergezichten, en we komen met hen nog op een wijnproeverijtje terecht. Toppie! Of Jessica, een hippie-meisje uit Portland met dreadlocks tot op haar achterste, met wie we mee mogen cruisen in haar 23 jaar oude krak van een Volvo, met Red Hot Chili Peppers op het hoogste volume. En Dan, een visser die in Oregon werkt en na een week voltijds op zee geweest te zijn in zijn truck terug naar zijn huis in California keert. Zoals ik al zei worden we altijd redelijk snel opgepikt, maar als je bekijkt wie onze concurrentie is, is dat niet moeilijk. De enige andere lifters zien er erg onverzord (lees: dakloos) uit, met meestal een lekker lange baard, vieze kleren en dito rugzak, en soms als kers op de taart een vlooienhond erbij. Om mensen nog sneller te overtuigen om ons mee te nemen, maakt Henk nog een extra bordje: “We shower“! 😉

We overnachten ondertussen in de dorpjes Yachats en Brookings aan de kust van Oregon. Veel valt hier niet te beleven, maar beiden hebben ze 1 ding gemeen: een prachtige zonsondergang aan de stille oceaan, waar we elke avond volop van genieten! Op de derde liftdag worden we opgepikt door een kerel met een Texaanse nummerplaat. Kyle blijkt ook op road trip; zijn doel is om alle Amerikaanse staten gezien te hebben, en vandaag gaat hij richting California. Het leuke aan het feit dat Kyle ook aan het reizen is, is dat hij ondertussen ook wat wil bezichtigen. Zo rijden we samen langs de “Avenue of the giants”, een heerlijke weg tussen de redwoods: een bos van superbrede en megahoge bomen – familie van de sequoia – met een roodbruine schors, die zo’n 100 meter hoog, 5 meter breed en 2000 jaar oud kunnen worden! Na 300 kilometer in de wagen met Kyle, en alweer een mooie sunset aan de kust van Noord-California, komen we aan in het stadje Fort Bragg (langs highway 1). Na hier een nachtje geslapen te hebben besluiten we om hier nog een paar extra nachten te blijven. Daarna verlengen we ons verblijf nóg eens, en uiteindelijk zullen we hier een  hele week chillen aan de kust. Het is hier elke dag zonnig en warm, en we hebben een keukentje en cable TV op de kamer. Perfect om een weekje relatief budgetvriendelijk te relaxen – gezien we veel te snel aan het reizen zijn naar San Fran. What more could you wish for ;-)?

Dé grote attractie in Fort Bragg is  Glass Beach, een strandje onder de kliffen op 5 minuten wandelen van het motel, en is een typisch voorbeeld van het Amerikaanse much ado about nothing. Het ontleent haar naam aan de kleurige glazen steentjes die je in het zand vindt, en die schitteren in het zonlicht. Het achterliggend verhaal is echter minder romantisch: het glas ligt er omdat de inwoners de plaats vroeger gebruikten als vuilnisbelt. Al het huishoudafval, flessen, oud ijzer en zelfs volledige auto’s werden van de jaren ’40 tot de jaren ’70 van de kliffen geworpen. Toen werd het dump opgeruimd, maar de glasscherven zijn blijven liggen en in de loop der jaren door de golven gladgestreken tot afgeronde steentjes. Al bij al is het strandje wel een mooie plaats om – wat dacht je anders – van de zonsondergang te genieten, en Henk en ik maken er verschillende wandelingen langs de mooie Californische kust. Echt waar, weeral gaan stappen! Uit vrije wil! Mijn vijftienjarige zelf zou me nooit geloven :-).

Na een weekje relaxen in Fort Bragg wordt het tijd om terug aan San Francisco te denken. We hebben nog 5 dagen om er te geraken, en ook nu verloopt het liften langs highway 1 zeer vlotjes. Eén van onze rides zet ons af aan een ongerept stukje strand: Navarro Beach – een sublieme desolate plek waar we een middagje gelukzalig vertoeven. We hebben eigenlijk superveel zin om hier ons tentje nog eens op te zetten, maar ons gebrek aan eten en drinkwater dwingt ons tegen de avond terug naar de hoofdweg te stappen, verder te liften en elders een slaapplaats te zoeken. |
De volgende dag is meteen ook de laatste on the road, en de laatste lift die we krijgen is er één die we niet snel gaan vergeten. We worden in Bodega Bay – de plaats waar Alfred Hitchcock’s “The Birds” is opgenomen – opgepikt door Jordy, een jonge gast in een BMW cabrio. “You guys don’t mind speed?” vraagt hij, en stoer zeggen we “Off course not”. Hij is meteen ook de eerste Amerikaan die we hier tegenkomen die met versnellingen kan rijden, en dat zullen we geweten hebben! Hij kent deze weg als zijn broekzak en blijkbaar is highway 1 een perfecte weg voor wannabe-rallypiloten, want we sjezen aan een onverantwoordelijke snelheid met gierende banden door de bochten. We houden elkaars hand stevig vast, maar genieten ook wel van de snelheid, de wind, de zon op onze gezichten en het zicht op de kust. Als we onder de staalblauwe hemel met open dak via de Golden Gate Bridge de stad binnenrijden, kan ons geluk niet op; wat een chansaars zijn we weer!

Eens aangekomen in het centrum nemen we afscheid van Jordy en gaan we op zoek naar betaalbare accomodatie voor de volgende nachten, maar dat blijkt geen sinecure in San Francisco. Bijna alles is volgeboekt, en wat overblijft is exuberant duur. Damn! Na wat zoeken vinden we nog een hostel in het centrum dat nog plaats heeft, maar we slapen wel in een bekrompen dorm met 8 anderen, en de hostel ligt aan de rand van de sleazy Tenderloin-buurt. Henk en ik beseffen dat we zeer verwend zijn geweest de voorbije weken, met onze overnachtingen in de motelletjes aan de kust, maar ik zie er absoluut geen graten in om toe te geven dat we liever op ons gemak zitten dan op een slaapzaal met 8 stinkerds ;)!
De volgende dagen proberen we nog niet te veel sightseeing te doen, kwestie van nog wat over te houden voor wanneer Bien en Sven hier aankomen. We gaan een dag naar Baker Beach, met een mooi zicht op de Golden Gate bridge (als er geen mist is tenminste) en op de scholen dolfijnen die van de San Francisco Bay de open zee in zwemmen. We hebben al een favoriet restaurantje in – duh – Chinatown, en maken tijdens ons gewoonlijke stapje door de stad kennis met de bekende steile hellingen in San Francisco!

Vanaf zondag wordt het een heel andere manier van reizen; op een dikke 2 weken tijd zullen we met ons 4 een grote afstand afleggen, in mooie hotels verblijven en enorm veel zien. Ik kijk vooral uit naar de Grand Canyon, omdat ik denk dat het nog immenser zal zijn dan ik me kan voorstellen, en de vele andere nationale parken die we gaan bezoeken. En in Las Vegas verwacht ik me aan een aanslag op onze zintuigen, en de decadentie en kitsch die ik me er bij voorstel lijkt me super om eens in onder te dompelen. We kijken er naar uit!