19 septemer – 4 oktober

Terwijl we Vancouver bezoeken, kunnen we verblijven bij een koppel dat we leerden kennen tijdens het kamperen. Ted & Elaine wonen in Burnaby, een wijk 10 km buiten het stadscentrum en gemakkelijk bereikbaar met de skytrain. We verkennen Vancouver helemaal te voet; van links naar rechts, en van boven naar onder. Ik denk dat er geen enkele buurt is waar we niet gelopen hebben! Het gezellige Gastown, met a very European feel en dito eetgelegenheden, de iets minder gezellige buurt bij Main & Hastings street met veel dakloze drugsverslaafden – van alle leeftijden – die ons aanklampen om geld te vragen, Stanley Park; de grote groene oase in de stad, en – zo blijkt – onze favoriete buurt van bijna elke stad: Chinatown! Vancouver heeft van alle steden die ik al gezien heb het opvallend grootste aandeel Aziaten, niet enkel in Chinatown, maar over de hele stad en suburbs. Dat resulteert uiteraard in superveel Aziatische handelaars, en Chinese-, Koreaanse-, Vietnamese-, Sushi- en Thaise restaurants; lekker, redelijk gezond en goedkoop! Henk laat zijn haar knippen bij een Maleisische kapper voor nog geen 9$, en het is nog supergoed gedaan ook :).

Omdat we er bijna een hele week logeren hangen we ook een beetje rond in Burnaby, en ontdekken we de ‘food court’ in de mall. Allerlei ketens hebben hier een kraam, gevestigd rond 1 grote gemeenschappelijke refter. Je kan een grote portie bestellen van 1 kraam, of je eigen maaltijd samenstellen met kleine porties van verschillende kraampjes; wat sushi, een hamburgertje, een burrito, een mini-pizza, chicken wings, een fruitbowl,… Terwijl we onze zo-zo-maaltijd opeten ergeren we ons allebei aan het plastic bestek en de piepschuimen bordjes die je bij elke bestelling krijgt. Ik ben nu écht geen geitenwollensok, maar al die honderden mensen die ik kilo’s plastic zie weggooien op een half uurtje tijd, kan dat echt niet anders?

Na een kleine week in Vancouver reizen we verder zuidwaarts, naar de laatste stad die we in Canada zullen bezoeken: Victoria. Het is prachtige, zonnige dag – perfect weer om van de ferry-overtocht van anderhalf uur te genieten. We varen langs kleine eilandjes met slechts 1 of enkele huizen op – de mensen hebben hier geen oprit of garage, maar een aanlegsteiger! Als kers op de taart zien we opeens een school orka’s naast de boot zwemmen. Een ongelooflijk mooi zicht, en we lachen in ons vuistje met de “whale watching” bootjes die er ook komen rondvaren. Die mensen hebben een veelvoud betaald van ons ferry-ticket om hetzelfde te zien. Wat een chance hebben we alweer :)!

In Victoria verblijven we enkele nachten bij Ben, die we via de couchsurfing-website hebben aangeschreven. ’t Is de eerste keer dat we de site gebruiken, en dat valt meteen heel goed mee. Ben is een vriendelijke jongen, geeft ons verschillende tips, en zijn appartement is perfect gelegen om te voet de stad te verkennen. Zoveel valt er eigenlijk niet te beleven in Victoria. Er wordt veel reclame gemaakt voor de whale watching tours, maar daar hebben we niet echt interesse in – én we hebben al orka’s gezien :). Ook de “Butchart gardens” blijken een topattractie, maar Henk en ik zijn nu ook geen zodanige bloemenfans dat we een halve dag in een tuin gaan rondlopen voor 35$ p.p. We stappen wél alweer de hele stad door, en Victoria blijkt toch meer gezelligheid uit te ademen dan de andere steden die we al bezocht hebben. Dat heeft alles te maken met de Engelse, statige feel (dat Empress hotel! Dat parlement! Die oubollige straatlantaarns!), de gebouwen die versierd zijn met kleurige bloemen en het jachthaventje in het centrum. Henk maakt ook een nieuwe beste vriend, terwijl we op een bankje aan de haven van de zon genieten. Zatte Scott spreekt ons ongevraagd aan, en kan amper nog op z’n benen staan, laat staan logisch redeneren. Henk vindt het best amusant, en eigenlijk is het dat ook wel :). Hij lalt over zijn “bachelordiploma in marketing, en zijn master in… whatever”. Scott blijkt ook een zwarte gordel in karate te hebben (yeah, right), en blijft Henk steeds “new best friend” en “big bastard” noemen, omdat hij steeds z’n naam vergeet. Nadat hij een onsamenhangend verhaal heeft gedaan over de ruzie die hij heeft met z’n vriendin – ik vraag me af wat voor type dat dan wel mag zijn – overtuigen we hem dat de liefde het écht waard is om voor te vechten, en om het goed te gaan maken met haar. En off he goes, waggelend naar weet-ik-veel-waar, “to fight for love”. Ja jongens, de dingen die we hier zien!

Voor de volgende dagen hebben we een mooi hotel geboekt omdat het Henk z’n verjaardag is, en we willen vieren in stijl :). Omdat ik een beetje zaag bij het inchecken krijgen we een upgrade (I looove upgrades) en verblijven de volgende dagen in een suite op de 12de verdieping met zicht over de stad en de haven. Een perfect laatste weekend, en afsluiter van onze maand in Canada!

Na 3 dagen cocoonen in Victoria met lekker eten, welness en veel te veel Amerikaanse trash-tv, wordt het tijd om naar Seattle te vertrekken. De ferry-douane blijkt ook helemaal niet zo streng als hun collega’s op de Amerikaanse luchthavens. Wat simpele vragen, en na een vriendelijke “Stay out of trouble, folks!” mogen we binnen in Port Angeles, USA. We moeten nog een hele afstand overbruggen met verschillende bussen eer we effectief in Seattle zullen aankomen, dus we beginnen aan onze tocht. Na de eerste bus genomen te hebben, blijkt dat we daarna al meteen een 3-tal uur zullen moeten wachten op de volgende. Openbaar vervoer is in de USA, zeker in deze kleine dorpen, niet goed geregeld. Bijna iedereen heeft hier een auto, dus wie zich met de bus moet verplaatsen moet wel een hele grote sukkelaar zijn. Of een beetje gek of dronken, zo bijkt uit de personages die we op de bus zien stappen. Terwijl we zitten te wachten in het busstation met onze rugzakken naast ons, worden we ontelbare keren aangesproken. De mensen willen ons verhaal horen, waar we vandaan komen, wat we gaan doen,… en ze vinden het natuurlijk allemaal “aaawesome” en “amaaazing”! Maar vaak heb ik het gevoel dat mensen gewoon graag hun eigen verhaal willen doen: het gesprek wordt na enkele ogenblikken altijd omgebogen naar waar zíj vandaan komen en waar zíj al geweest zijn. Als we na de volgende busrit aankomen in het volgend dorpje, loop ik even naar het toilet in het winkelcentrum aan de overkant van de straat. Als ik enkele minuten later terugkom zijn alle mensen van het platform verdwenen en zie ik enkel Henk nog staan. En daar, aan het einde van de straat, verdwijnt onze bus richting Poulsbo om de hoek. MILJAAR! Hoelang gaan we nú weer moeten wachten op de volgende bus? Ik check het uurrooster… DUBBEL MILJAAR! Dat was natuurlijk de laatste bus van de dag. Blijkt dat we vannacht vastzitten in Port Townsend, op 90 km van Seattle. Ik ben wat ambetant op Henk, want kon hij nu niet even vragen aan de chauffeur om 1 minuut te wachten? En Henk is op zijn beurt ook wat geïrriteerd, want hij kon toch niet weten dat dat de laatste bus was? Goed, het is nu zo, en we beginnen te stappen om een slaapplaats te zoeken. Als we in een tankstation wat meer info vragen, besluit Henk dat hij wil proberen liften. Ik, een beetje pessimistisch, denk dat dat absoluut niet zal lukken; van het ene hol van pluto, naar een ander hol van pluto 50 km verder! We vragen een karton en een stift, en we spreken af om het een half uurtje te proberen. Alhoewel ik er geen goed oog in heb, probeer ik toch enthousiast mijn duim op te steken, anders neemt niemand je mee. Goed, we staan er nog geen 5 minuten of er stopt een meisje: “Are you guys going to Poulsbo? I live there, I can take you with me!”. En hupla, op 5 minuten tijd bewijst Henk dat mijn pessimisme ongegrond was! Dat geeft wel moed voor wanneer we volgende week op de highway 101 willen liften :). Het meisje brengt ons naar het volgende busstation, en daar halen we de bus richting het laatste vervoersmiddel van de dag; de ferry van Bainbridge naar downtown Seattle.

Ondertussen is het al pikdonker, en we zien vanaf de ferry Seattle in de verte opgloeien. Wauw! Wat een prachtig zicht; een fel verlicht reuzenrad, de space needle, een stadion waarvan de randen van kleur veranderen,… En ik besef net dat ik op dezelfde ferry sta die dokter McDreamy ook elke dag naar het ziekenhuis nam – de fans van Grey’s Anatomy weten waar ik het over heb ;). Seattle staat te boek als een superhippe en trendy stad – hipster alert! – en het ziet er alvast veelbelovend uit. We stappen enkele kilometers richting het city hostel, waar we de vreemdste kamer krijgen die ik ooit heb gezien, met muurschilderingen van zeemonsters en onderwater-aliens! Gezien we maar 2 nachten in Seattle blijven hebben we 1 volledige dag om de stad te bezoeken, en dat blijkt eigenlijk meer dan genoeg. We lopen eerst richting de space needle, een hoge dunne toren die in ’62 gebouwd werd voor de wereldtentoonstelling. Het atomium van Seattle, dus, en hét symbool van de stad, maar je loopt er eens rond en that’s it. We merken ook waar de stad z’n hipster-imago vandaan heeft: koffieshops en vegetarische/veganistische restaurants zijn overdadig aanwezig, ook veel winkels met ecologische voeding of kledij, en zaaltjes waar obscure bands komen optreden. We stappen ook eens naar de zeer toeristische maar gezellige farmers market van Pike Place, waar ook de allereerste, originele Starbucks coffeeshop zich bevindt. We krijgen in de buurt, op Pier 57, wel een van de slechtste maaltijden voorgeschoteld die we deze reis al gegeten hebben. Seattle, géén punten aan’t scoren, hoor! We gaan dan maar naar ons favoriete deel van de stad; hier in Chinatown bestellen we wat dim sum om de slechte lunch te vergeten. In het Columbia gebouw, het hoogste gebouw van Seattle, besluiten we niet naar de hoogste verdieping te gaan – want dat kost natuurlijk weer geld – maar drinken we een frappuchino in de Starbucks op het 40ste verdiep. Zo lopen we tussen afwisselend strepen zon en vlagen regen heel de stad door, terwijl we een spelletje spelen waarbij we raden of iemand dakloos is of expres sjofel gekleed is, we noemen het: “Homeless or Hipster?” ;).

Portland zou Seattle van de troon stoten wat hipsterness betreft, dus we zijn eens benieuwd waar de Amtrak-trein ons zal afzetten. Na een comfortabele treinrit met leren zetels, Wi-Fi, een eigen plug-in voor de laptop en zelfs een bar/restaurant, komen we aan in Portland Union Station. We worden verwelkomd door – alweer – veel daklozen, en gietende regen. We stappen snel de stad door naar het hotel, want veel rondlopen zal er vandaag niet meer inzitten. Gelukkig blijkt er vlakbij een bar te zijn met een budgetvriendelijk menu, waar we ons van happy hour tot een stuk in de nacht rot amuseren met de locals! De volgende dag heeft ook de regen plaats gemaakt voor stralende zon, en doen we ons gewoonlijke stapje door de stad – toegegeven, met kleine oogjes. Portland blijkt wel een aangenamere stad dan Seattle; kleiner en gezelliger, met bomen in de straten en veel parkjes.

Het weerbericht belooft ook voor de volgende dagen zonnig en warm weer; perfect voor onze volgende etappe. Op naar de Oregon Coast!