18 juni – …

Op een hete, vochtige donderdagochtend worden we wakker in onze hotelkamer in Makassar, Indonesië. De gevreesde, onvermijdelijke dag van vele ‘laatstes’ is aangebroken. De laatste keer rijst als ontbijt, de laatste keer onze trouwe rugzakken inpakken, de laatste keer onderhandelen met de taxichauffeur die ons naar de luchthaven brengt. Over een 36-tal uur blijven er van de droomwereld waarin we ons bevinden louter herinneringen over.

Maar goed, eens de terugvlucht geboekt was begonnen we ook meer en meer uit te kijken naar alles en iedereen die we zo lang hebben moeten missen. Zeker de laatste weken fantaseerden we regelmatig over het weerzien van familie en vrienden, over huisgemaakte spaghetti en ander lekkers, over onze eigen badkamer en bed.

Uren later bevinden we ons op tien kilometer hoogte en zien we de Roemeense bossen en Duitse industrie onder ons door glijden, maar het is nog altijd niet doorgedrongen dat dit werkelijk het einde is. Het voelt aan alsof we gewoon op weg zijn naar de volgende exotische bestemming. Pas als onze gehavende rugzakken van de Brusselse bagageband rollen begint het te dagen dat we niet onderweg zijn naar een onbekende slaapplaats in een onbekende stad. Nee, we zien zo meteen onze familie terug die ons opwacht in Zaventem, en gaan straks naar ons vertrouwde appartementje in Melle.

Na die eerste nacht terug thuis, begint de eerste dag van de rest van ons leven. We staan op met een vreemd gevoel. Het voelt aan of we nooit zijn weggeweest, maar gewoon zijn wakker geworden uit een mooie droom. Het lijkt alsof de tijd een jaar heeft stilgestaan.

We zien onze vrienden en familie terug. Alles is ogenschijnlijk bij het oude gebleven. Het kost ons dan ook geen moeite om gewoon terug in te pikken waar we een jaar geleden zijn afgehaakt. Vrienden vertellen over hun verbouwingen, over hun nieuwe job of liefdesperikelen. Waarna de voor de hand liggende vraag volgt: “En, hoe was het bij jullie?”… “Goed! Jullie hebben misschien wel de blog gelezen met het relaas van onze avonturen”. Maar eigenlijk weten we niet goed waar te beginnen om al onze ervaringen te verwoorden. Op het moment zelf leek onze wereld soms heel surrealistisch, en we hebben zoveel meegemaakt dat we nooit in woorden gaan kunnen vertalen.

Dan de geduchte vraag: “En wat is het mooiste/tofste/… dat jullie gedaan hebben?” Verder dan de vermelding van enkele monumentale bouwwerken of adembenemende natuurpracht komen we niet. Eigenlijk is de ganse ervaring het mooiste geweest, maar wat ís het precies dat onze beleving uniek maakte?

Ondertussen hebben we de draad van het gewone leven terug opgenomen, we lopen keurig in de pas en pendelen braaf naar Wetteren en Brussel. We worden het langzaamaan terug gewoon dat het lachen naar of begroeten van voorbijgangers hier voldoende grond is om als halve gare aanzien te worden. Dat we nergens anders ter wereld zoveel rijkdom hebben gezien als hier, maar tezelfdertijd ook eenzaamheid, cynisme en ongelukkige mensen. Iedereen lijkt in zijn eigen virtuele cocon te racen naar meer rijkom, meer status, meer ‘likes’, naar meer van alles. Zo razen de dagen hier voorbij, alsof we nooit zijn weggeweest.

En zo kunnen we wel antwoorden op de vraag wat onze ervaring zo mooi maakte… Tijd. Tijd hebben is het allermooiste! Tijd om samen te zijn met diegene van wie je het meeste houdt. Tijd om nieuwe ontdekkingen te doen. Tijd om aan alles en niets te denken. Tijd hebben om even het verleden en de toekomst te kunnen vergeten en in het nu te leven, zoals een kind voor wie elke zomerdag al ravottend in het gras een eeuwigheid lijkt te duren. Tijd om niets te moeten. Tijd om te zijn.

We wensen jullie het dan ook allemaal toe om dit minstens 1 keer te ervaren alvorens tot de onafwendbare vaststelling te komen dat alle tijd op is. Wij zijn er alleszins van overtuigd dat tijd het kostbaarste is wat iemand kan bezitten en willen er zoveel mogelijk van hebben, samen met elkaar en met jullie.

Home is wherever i’m with you.
To be continued…

Henk en Bene