1 – 13 mei

Bye bye, Koh Phayam, op naar de drukke, hete hoofdstad, het kloppend hart van Zuid-Oost-Azië: Bangkok! De batterijen zijn na deze 10 dagen in het paradijs volledig opgeladen, maar we zullen ze ook nodig hebben. Na 2 uur op de ferry, een korte tuktuk-rit naar het busstation van Ranong, en vervolgens 4 uur opeengepropt met 13 locals in de plaatselijke mini-bus komen we aan in het treinstation van Chumphon.

Ondertussen zijn Henk en ik het al zó gewend dat we ergens aankomen en meteen een ticketje naar de volgende bestemming kunnen kopen, dat we er geen rekening mee hebben gehouden dat de slaaptrein naar Bangkok superpopulair is bij alle vakantiegangers die van Ko Samui, Ko Tao en Ko Pa-gnan komen, en dus al volledig volzet is. Niet enkel voor deze avond, nee, voor de 3 volgende dagen zijn álle plaatsen uitverkocht! Chumphon is bijlange niet interessant genoeg om er voor 3 dagen te stranden, dus we moeten een andere oplossing vinden om er liefst vandaag nog weg te geraken.

De medewerker aan het loket laat ons weten dat er wel nog een trein naar Bangkok rijdt die avond, en dat daarvoor nog zitplaatsen ter beschikking zijn – voor een fractie van de prijs van zo’n plaats in de slaapwagon. Ik versta uit zijn gebrekkige Engels dat we dus plaatsen kopen voor de modern uitgeruste trein, waarvoor alle andere toeristen op het perron staan te wachten – nou goed, geen couchette dan maar, met wat geluk kunnen we ook op zo’n zitplaats enkele uren onze ogen dichtdoen.
Maar… dat blijkt niet het geval. Na wat heen-en-weer geloop en veel gebarentaal blijkt dat we tickets kochten voor het gammele treintje dat zielig op één van de achterste sporen staat te wachten en waar niemand oog voor heeft, behalve enkele lokale reizigers. Oldskool houten wagons, geen ramen, afgeleefde zetels in de wagon van de tweede klasse (wij) en houten banken voor de anderen. Tijdens de rit van 9 uur worden we getrakteerd op een welkome wind en minder welkome insecten door de open ramen, en op een doordringende urinegeur, afkomstig van het gat in de vloer dat een WC moet voorstellen. Luxueus is het allerminst, een ervaring is het wel! Geen énkele toerist zien we op deze trein, want die zijn wel slim genoeg om hun ticket voor de slaaptrein op voorhand te reserveren. Vergezeld van het geluid van de denderende sporen gaan we een oncomfortabele, slapeloze nacht tegemoet, en dit terwijl de gemiddelde Thai op een recht houten bankje wél de slaap kan vatten.

Moe, stijf en ongewassen komen Henk en ik om 5u30 aan in Bangkok Noi, een minder centraal gelegen station, en we nemen de rivierferry richting centrum. We kunnen vroeger in onze kamer dan gepland, en na een broodnodige douche en wat welverdiende uren slaap staan we in de vooravond fris en monter klaar om Bangkok aan een eerste inspectie te onderwerpen.

Als Henk en ik het hotel verlaten staan verschillende tuktuk-chauffeurs al gretig te wachten op nieuwe slachtoffers, en natuurlijk laten we ons al eens in’t zak zetten. Het wordt een traditie! We willen naar het centrale treinstation om er al een ticket – deze keer wél in een couchette, graag – te reserveren naar onze volgende stop, Chiang Mai. Maar oei, zeg, “aan het station is vandaag een protest aan de gang, en de hele regio is afgeloten. Voor 20 bath” – 0,50€, zelfs naar Thaise normen een erg laag bedrag – “breng ik jullie naar de ‘Tourist Authority’, daar kan je ook treintickets kopen”. Gezien er momenteel effectief protesten aan de gang zijn in Bangkok, en de Tourist Authority een bestaande dienst is, geloven we de man en stellen we ons geen vragen bij de lage vraagprijs. Debielen dat we zijn. Uiteraard zullen we niet afgezet worden bij de ‘Tourist Authority’, we worden gewoon… afgezet. Hij dropt ons bij één van z’n kompanen – een louche touroperator die ook treintickets verkoopt, maar dan weliswaar met een flinke commissie en zelfs een reële kans dat ze vals zijn – en maakt zich dan snel uit te voeten.

Hier staan we dan, nog niet in de búúrt van waar we moeten zijn. We besluiten dan maar te voet verder te trekken, want zelfs na ettelijke keren proberen vinden we met de beste wil van de wereld geen normaal geprijsde tuktuk. Quasi allemaal werken ze volgens deze 2 regels: óf ze rekenen à la tête du cliënt een veel te dure prijs aan voor het ritje, óf je betaalt net heel weinig en dan kan je er zeker van zijn dat je bij 1 van hun ‘sponsers’ eindigt. Een souvenirshop, touroperator of kleermaker – maatpak laten maken, sir? Very cheap! – die hen beloont voor elke aangebrachte toerist.

Zo stappen we die avond een tempel binnen, het “closed“-bordje stiekem negerend. Een monnik ziet ons, maar i.p.v. ons weg te sturen wenkt hij ons vriendelijk binnen. Als 2 enige toeristen in het gesloten complex, wonen we een Buddhistische tempeldienst bij. Uniek! We blijven meer dan een uur zitten, luisterend naar de luide, monotoon gezongen gebeden van de monniken en gelovigen. Erg rustgevende klanken, ze lijken wel in trance!

Hierna zetten we onze Bangkok By Night-wandeling verder, tot we op een brede, afgesloten straat terecht komen. Wat verder staan hónderden tentjes opgesteld, waartussen mensen in groepjes praten of naar TV-schermen kijken waarop een man een krachtige redevoering houdt. Er staan grote tonnen drinkwater en vele festival-WC’s rond het uitgestrekte tentenkamp. Velen dragen gele kledij, en er hangen overal gele vlaggetjes… Jep, we zitten middenin het kamp van de yellow shirts, de groepering die tegen de huidige regering protesteert! De mensen reageren vriendelijk, en geen moment voel ik me onveilig, maar we hebben geluk, want binnen enkele weken zal dit waarschijnlijk niet meer mogelijk zijn. De onrust zal terugkeren en er wordt een avondklok ingevoerd wanneer het Thaise leger de macht zal grijpen.
Achteraf gezien moeten we onze tuk tuk-deugniet misschien wel dankbaar zijn, want zonder hem waren we nooit op deze plaatsen beland :-).

Aangekomen bij de – uiteraard ondertussen gesloten – Tourist Authority, wil ik nu tóch nog wel dat treinticket gaan kopen. Onze frank is ondertussen gevallen, dat ook het verhaal van de ‘protesten aan het station’ wel eens gelogen zou kunnen zijn. Goed, naar het station dan maar, en deze keer denken we de tuktuk-chauffeurs te slim af zijn; we nemen een gemeterde taxi!
Maar… ook dat zijn sloebers. Alhoewel Thaise taxi-chauffeurs wettelijk verplicht zijn om hun meter aan te zeten, en zo een eerlijke prijs te verdienen voor hun gereden afstand, weigeren ze ons dat vlakaf. Voor 300 of 200 baht (8 of 5€) willen ze ons wel naar’t station brengen. Als we daarop keer op keer vriendelijk verzoeken dat we liever hebben dat hij zijn meter aanzet, rijdt hij gewoon weg. Na een kwartier vinden we eindelijk een goede ziel die zijn meter aanzet, en we betalen ocharme 60 baht (1,5€) voor het ritje naar de andere kant van de stad. Moraal van het verhaal: zoek een gemeterde taxi, je betaalt áltijd minder dan voor een tuktuk, en bovendien zit je in comfortabele autozetels in de koele airco, en niet opeengeperst in een gammel bakje tussen de uitlaatgassen. Salonreizigers? Nous?

Met onze treintickets na veel vijven en zessen dan toch in the pocket verkennen we de volgende dagen in een enorme hitte de levendige stad. We komen langs ontelbaar veel tempels – waarvan de grote, impressionante Wat Pho en de golden mount met haar uitzicht over de stad mijn absolute favorieten zijn.

We eten pad thai, satay of gewoon een stukje verse mango of ananas als tussendoortje aan de talrijke straatkraampjes en we krijgen tijdens één van onze straatmaaltijden zelfs gezelschap van een nieuwsgierige rat, die over mijn tenen klautert. We lopen verloren op de Chatuchak-markt – de grootste markt ter wereld – en na al dat stappen verwennen we onze pijnlijke voeten meermaals met een deugddoende massage. We leren de drukke straten over te steken – gewoon heel traag naar de overkant beginnen stappen, en de eindeloze stroom van auto’s, tuktuks en brommers ontwijkt je wel – en het wordt overduidelijk dat defensieve weggebruikers nergens geraken in Bangkok.

Na een kleine week nemen we afscheid van de hoofdstad, en nemen we de nachttrein verder naar het noorden, naar de jungle-regio van Chiang Mai. De treinrit van 14 uren verloopt alleszins veel aangenamer dan onze reis naar Bangkok. Na een duur (4€ vinden wij tegenwoordig een gigantisch voedingsbudget) maar appetijtelijk treindiner komt het personeel de ruime bedden zelfs opmaken met verse lakentjes. We sluiten de avond af met LEO-pintjes en luide muziek in de barwagon, waar we een nachttreinfeestje bouwen met enkele Nederlanders, Canadezen en Duitsers!

Eens in Chiang Mai aangekomen, besluiten we om niet meteen weer middenin een grote stad te blijven. We spenderen daarom eerst enkele dagen in de slaperige en mooie Mae-on regio, met haar weelderige, felgroene beboste heuvels, rondom minuscule boerendorpjes en uitgestrekte rijstvelden, voor we terugkeren naar het stadcentrum.

Chiang Mai is met haar vele kleurige tempels een belangrijk onderdeel van Thailands ‘golden triangle‘, en we bezichtigen dan ook weer heel wat gouden Buddha’s. We vinden er een geweldige accomodatie voor belachelijk weinig geld, en vooral héérlijk eten! Of je nu aan een straatkraam eet of in een gezellig restaurantje (ja, dat bestaat hier!), het is altijd smakelijk en supergoedkoop. De bekende en dus ook danig drukke zondagsmarkt is niet meer dan een grote, veredelde toeristenbazaar, maar als je souvenirs zoekt aan lage prijzen, ben je hier zonder twijfel aan het juiste adres. We zien mensen sjouwen met zákken vol beeldjes, kledij of juwelen.

Eén van de meest commerciële dingen die we gedurende heel onze reis gedaan hebben, is het ‘tijgerknuffelen’, buiten Chiang Mai. Na wat opzoekingswerk over de organisatie om na te gaan of er geen verhalen over mishandeling opdoken, wat niet het geval is, wint mijn kinderlijke droom om eens een échte tijger vast te nemen het van mijn geweten. Ondanks de zonde om zo’n majestueus dier in gevangenschap te zien, is het gevoel om zo’n immens beest van dichtbij te zien en te knuffelen wel enorm wijs :-)!

Chiang Mai is ook wel erg toeristisch, maar het is doorgaans een heel ander, avontuurlijker publiek dan op party-places Ko Phi Phi of Phuket. Toch maken we ook kennis met een nieuwe en erg specifieke toeristensoort: de Chinees. Chiang Mai is de setting van een recente Chinese filmproductie, waardoor nieuwe Chinese rijken hier maandelijks met duizenden collega’s over de vloer komen. Thailand is niet meer zo happig om deze groep te ontvangen, ondanks hun neiging om veel geld uit te geven. De reden? Ze zijn, in tegenstelling tot de Thai, onvriendelijk, onbeleefd en ongemanierd. Ze spreken meestal geen woord Engels, en worden zichtbaar ambetant als het hotelpersoneel geen Chinees spreekt, of als er op restaurant geen Chinese menu voorhanden is – wat, by the way, bijna altijd wél het geval is. Zelfs de steeds vriendelijke en uiterst behulpzame Thai rollen op hun beurt eens met hun ogen, en denken er duidelijk het hunne van.

We halen het maximum uit ons visum, en na stipt de toegelaten 30 dagen verlaten we Thailand door in het noorden de Mekong over te steken, naar Laos. En merk ik daar zelfs een lichte tegenzin? We hadden eerst een enorme schrik dat Thailand erg toeristisch en platgelopen zou zijn, en dat is het ook, maar als je wat moeite doet kan je het grote massa-toerisme ontwijken en fantastische, betoverende plaatsjes vinden. En o, ja… het eten is er heerlijk ;-)!