14 april – 1 mei

Hello Phuket, het naughty Blankenberge van Thailand! Of tenminste, dat is mijn verwachting ervan, na vele verhalen gehoord en gelezen te hebben over de overvloed aan scheeuwerige bars, tourist traps en het welig tierende sektoerisme. Nadat we aan het vliegveld eerst weer tientallen taxichauffeurs negeren die bij hoog en laag beweren dat de lokale bussen niet rijden en dat ze een ‘special price‘ hebben voor ons, nemen we de lokale bus die uiteraard wel rijdt – nooit van mijn leven vertrouw ik nog een taxichauffeur – naar Phuket ‘Old Town’. Groot is onze verbazing als we aankomen in een rustig stadje met weinig toerisme, goedkope massagesalons, een heerlijke lokale food market, en goed logement voor weinig geld. Ik bezoek er mijn eerste Boeddhistische tempel en ben meteen weg van de explosie van felle kleurtjes en goudverf. Dat belooft voor Bangkok!

Het schiereiland Phuket mag niet veralgemeend worden met de overbevolkte badplaats Patong Beach waar we de volgende avond uit nieuwsgierigheid het clichébeeld eens aan den lijve willen ondervinden. Patong verwelkomt ons zoals verwacht met opzichtige neonlichten, luide bars, en het aanzicht van knappe jonge Thaise vrouwen (of ladyboys, dat weet je nooit zeker) die flirterig ingestudeerde Engelse woordjes fluisteren in de roodverbrande oren van gretige westerlingen van alle leeftijden.

Op de ‘strip’ worden we uiteraard om de haverklap door tientallen ronselaars aangesproken. Of we op de foto willen met een aapje, of een leguaan? “Ping Pong Show, sir?”, of gewoon een drankje “2 for 1, only for you!”? We kijken enerzijds onze ogen uit en ergeren ons anderzijds te pletter in dit oord van verderf, deze broeihaard van vulgariteit!

Na onszelf voor enkele euro’s getrakteerd te hebben op een voetmassage, besluiten we onder het motto ‘nu we hier toch zijn’ binnen te stappen bij zo’n befaamde ‘Ping Pong Show’: een performance van vrouwen die speciale goocheltrucjes uitvoeren, met net dat tikkeltje meer (of net minder – kleren bedoel ik dan). Ik weet niet of het effectief de bedoeling is om opwindend over te komen, maar het is eerder een lachwekkende curiositeit. Lezers wiens interesse gewekt is: google it ;).

We sluiten af met een bezoekje aan de homo-buurt, waar fantastisch uitziende travestieten een playbackshow opvoeren, en wiens achtergronddansers de gezichtjes en lichaamsbouw hebben van dertienjarige jongens. De westerse mannen cirkelen er begerig rond. Terugkeren naar Phuket doen we in een volledig gepimpt taxibusje met felle lichten en oorverdovende muziek, perfect de sfeer van Patong samenvattend.

Volgende stop: Koh Phi Phi, omdat je er nu eenmaal niet omheen kan, en omdat ik het eigenlijk toch ook eens gezien wil hebben – Henk is hier enkele jaren geleden al eens geweest. De Phi Phi Islands zijn dé toeristische trekpleister van Thailand. Iedereen wil hier geweest zijn, zéker sinds hier 15 jaar geleden “The Beach” met Leonardo DiCaprio werd gefilmd.
De ergernis begint al op de ferry, die ons met honderden tegelijk van Phuket naar Phi Phi Don, het grootste eiland, brengt. Jonge gezinnen met kleine kinderen, doorsnee koppels van middelbare leeftijd en véél party-backpackers. De show wordt tijdens de 2 uur durende vaart gestolen door enkele Duitse johnny’s – diamanten oorbellen, een getatoeëerde draak van de nek tot bilspleet, je weet wel wat ik bedoel – die elk 7 pinten opslokken en alsmaar luider en irritanter worden. Alle alleenreizende vrouwen moeten geloven aan hun aanstellerige paringsdans.

Aanmeren aan de pier van Koh Phi Phi Don doet de irritaties niet afnemen, integendeel. Eerst moeten honderden mensen tegelijkertijd hun zakken proberen te pakken te krijgen, die tijdens de tocht allemaal op, over en onder elkaar gesmeten lagen, achteraan het dek. Het resultaat: een opstopping met een geduw en getrek van jewelste. En dat bij 35°C, lekker gezellig! Eens op de pier, nog steeds te midden van de mensenmassa – proberen de ronselaars elkaar uit volle borst te overstemmen om tours of accomodaties te verkopen.

Gelukkig komen we terecht in een superleuk hotel (onze kamer is een boomhut!), want voor de rest valt Koh Phi Phi erg tegen. Dit mooie eiland is de laatste jaren helemaal uit zijn voegen gebarsten, inclusief een ‘promenade’ waar belabberde, té dure pizza-, hamburger- en bain-marie-restaurants, massagesalons, souvenirsshops, discotheken en ontelbaar veel touroperators bij elkaar gepropt zijn. Je kan evengoed in Benidorm zitten!

Onze opties zijn: met z’n allen op een klein stukje strand gaan liggen – en om een strandstoel strijden met de handdoekenleggers die hun plaatsje de hele dag bezet houden – of een overbevolkte excursie boeken naar Koh Phi Phi Leh, maar als we al die boten heel de dag heen en weer zien tuffen om telkens een nieuwe lading toeristen op te laden, hebben we daar niet veel zin meer in. In plaats daarvan genieten van het mooie uitzicht – het blijft natuurlijk wel een mooie omgeving – op ons heerlijk terras. Conclusie: uit ervaring weten we ondertussen dat er aan mooie eilanden geen gebrek is in Zuid-Oost-Azië, je hoeft er dus niet noodzakelijk voor naar Koh Phi Phi te komen.

Hierna reizen we via Krabi aan de oostkust door naar Surat Thani aan de westkust, met als doel Ko Tao, Ko Samui of Ko Pha-gnan. Als we echter op de bus zitten tussen de luidruchtig kakelende en giechelende pubers, allemaal onderweg naar één van deze party-eilanden, besluiten we om dat plan – weer eens – helemaal om te gooien :)!

Na wat opzoekingswerk blijkt dat we best terúg naar de oostkust gaan, naar het exotische, paradijslijke eilandje Koh Phayam, dat niet uitgebreid in de onze Lonely Planet vermeld wordt, en op internet staat beschreven als ‘Koh Samui, maar dan 25 jaar geleden’. Tijdens de ferry-tocht vanuit Ranong, waarbij we slechts een tiental andere toeristen tegenkomen, voel ik de ergernis en de drukte van de voorbije week wegebben.

Ons gevoel heeft ons niet bedrogen, Koh Phayam is de max! Het seizoen loopt hier op zijn einde omdat binnen enkele weken de monsoon-periode begint, en er zijn amper nog toeristen die de overtocht maken. We huren een proper en gezellig hutje op het strand voor 11€, bestellen elke dag verse fruitshakes of kokosnoten die rechtstreeks van de boom worden geplukt, en heerlijke gerechtjes die de Birmese kok uit haar rudimentaire keukentje tovert. Ja, we hebben weer een paradijsje gevonden!

Wat er wel bijhoort, bij zo’n hutje in het paradijs, is elke keer als ik de badkamerdeur opentrek de vraag wat er nú weer achter zal zitten. Enkele schattige geckos? Een mot van 10cm lang? Of zo’n gigantische wesp, of een schorpioen, óf een grote hagedis, die zich uit de voeten maakt zodra hij je ziet? Aan de onvermijdelijke kakkerlakken ben ik ondertussen al gewend (proper of niet, die zitten overal). Het enige dat ondertussen wat begint tegen te steken zijn de vele bijtgrage insecten. Naast de alombekende muggen, zijn er ook vele andere kapers op de kust. En de irritantste zijn de ‘no-see-ums’. Want je ziet ze dus écht niet! De beestjes zijn niet veel groter dan een zandkorrel, maar ze laten grote, rode, jeukende plekken achter na ze gestoken hebben.

Deze voorbije week is in één langgerekte roes voorbij gevlogen, een roes van extreme gelukzaligheid, van terugblikken op onze reis, van onevenaarbare vrijheid, van leven als koningen in het paradijs des overvloeds. We dachten 3 dagen te blijven, het werden er 10.

Bangkok, het zal weer iets heel anders worden!