17 – 27 maart

Tijdens de anderhalf uur durende vlucht naar Puerto Princesa zit er een jonge Noord-Amerikaanse kerel naast mij die naar goede gewoonte 1) in the military zit en 2) niet stopt met over zichzelf te praten. Ziezo, voor moest ik het vergeten zijn, is dat nog eens een typisch vleugje USA  😉 .

We blijven een extra dag in het drukke stadje Puerto Princesa, omdat we eerlijk gezegd nog géén idee hebben wat we hierna willen doen. Onze Lonely Planet is eigenlijk nog geen al te grote hulp gebleken. De – uitsluitend superlow-budget – accomodaties die in de reisgids vermeld worden zijn niet altijd aan ons besteed. Luxereizigers die we zijn, willen we heus wel eens meer dan 4€ per nacht uitgeven om ergens treffelijk te logeren :).
Het boekje bericht daarnaast ook enkel over de cliché-toeristische plaatsen waar alle backpackers naartoe gaan en waar je samen met alle andere travellers op het drukbevolkte strand kan gaan liggen. Neen dank u, dan liever het onbekende en rustige Pristine Beach ietsje buiten Puerto Princesa, dat niet in het boekje staat en waar we op aanbevelen van onze trycicle-chauffeur terecht komen. Dit is meteen ook onze eerste kennismaking met het witte zand, het paradijslijke blauwe water en de typische Filippijnse bootjes in de verte. Yay!

 

Onze beste leidraad en gids blijkt het alwetende internet. Dankzij wat opzoekingswerk en enkele blogs van andere reizigers vinden we betere tips voor lonely bestemmingen dan in de Lonely Planet! Elke buitenlander die we hier tegenkomen zeult ditzelfde boekje mee, dus hoe minder een plaats staat beschreven in deze reisgids, hoe beter. Dit is gelukkig het geval wat onze volgende stop betreft: San Vicente, een slaperig kustdorpje waar met geen woord over gerept wordt 🙂!

Maar eerst moeten we nog weggeraken uit Puerto Princesa. Bij aankomst aan het busstation worden we alweer meteen langs alle kanten aangeklampt. “Where are you going?” wordt ons om de 10 seconden gevraagd, en de taxi-chauffeurs cirkelen rondom ons als aasgieren. “Oh, San Vicente, die is al lang vertrokken, ma’m”, “Die rijdt vandaag helemaal niet, sir!”, “Voor only 6000 peso’s (100€) breng ik u, ma’m!”,… We lopen van de ene kant van het busstation naar de andere, met een horde roepende Filippijnse mannen achter ons, tegen elkaar afbiedend om ons een privé-busje te verkopen. Spijtig genoeg voor hen weet ik zéker dat er meerdere lokale bussen per dag zijn. Na even zoeken en wat rondvragen vinden we dan ook die naar San Vicente, en onze volgelingen zijn even snel verdwenen als ze gekomen zijn :-).

De busrit is weer een hele ervaring: bij elke bocht die het stokoude ding aan een razende snelheid neemt heb ik het gevoel dat onze bagage van het dak zal vallen. We worden non-stop aangestaard door onze medereizigers, en op een bepaald moment begin ik me zelfs af te vragen of wij misschien stinken? Henk en ik zitten met ons tweeën op de ruime achterbank, maar niemand wil naast ons komen zitten :-o! Zelfs op de momenten dat alle andere plaatsen bezet zijn en de bus óvervol is, blijven de mensen liever opeengepakt in de middengang staan, of nog beter: ze kruipen op het dak!

In San Vicente verblijven we in het enige hotelletje dat het dorp rijk is, en uitgebaat wordt door een Duitser en zijn jonge Filippijnse echtgenote. Hij praat steevast over zijn zaak als ‘My little paradise’ , en gelijk heeft hij! Het prachtige terras, lekker eten, een tiental moderne kamers, en een infinity pool met uitzicht over de baai en de archipel van onbewoonde eilandjes in de verte… Een magnifieke ligging op een plaats die nog niet door het massatoerisme is ontdekt. Nóg niet, want ondertussen is men bezig met een asfaltweg aan te leggen naar het dorp, en legt men de laatste hand aan de bouw van een luchthaven. Dat zal ook de kamerprijzen waarschijnlijk wat opdrijven in de toekomst, want die vallen momenteel ongelooflijk goed mee.

De volgende zonnige dagen doen we lekker niets, en genieten we van de heerlijke omgeving, de goede keuken en het verfrissende zwembad. We gaan op een avond naar het 14 kilometer lange Long Beach, waar we – op enkele spelende kindjes na – moederziel alleen op het witte strand slenteren bij een gouden zonsondergang. Alsof dit nog niet romantisch genoeg is, zie ik wat verder opeens een strandlaken met daarop grote kleurige kussens – en even kleurige cocktails die klaarstaan op een salontafeltje – met ernaast een tafeltje en 2 stoelen, en dit alles omringd door tientallen kaarsen. “Och,” zeg ik naïef, “zo leuk, iemand heeft een dinertje georganiseerd op het strand!”… Maar je raadt het wel: natúúrlijk heeft Henk dit voor ons geregeld! Op zijn aanvraag is het hotelpersoneel al de hele dag in de weer geweest met het verhuizen van de tafel en stoelen, grote kaarsen, een muziekinstallatie, een barbecue, etc… En ik heb daar natuurlijk niets van gemerkt ;-).

We kunnen onze eigen mp3-speler aansluiten op de muziekinstallatie en zo schalt de muziek die al 7 maanden de soundtrack is van onze reis door de luidsprekers op een godverlaten strand in de Filippijnen, terwijl we een op de barbecue gegrild kreeftje eten, vergezeld van een flesje Italiaanse witte wijn. Life doesn’t get any better than this… 1000x bedankt, mijn allerliefste, geweldige Henkie <3!

Ook de volgende dag zweven we nog even verder op de euforie in dit verborgen paradijs. We huren een bootje naar één van de nabijgelegen onbewoonde eilanden, en komen terecht in een postkaartje: parelwitte, desolate stranden en azuurblauw water met eronder een groot koraalrif! ’t Is de allereerste keer dat ik snorkel, en ik ben meteen gek op de vele kleurtjes: de koralen, de felblauwe zeesterren met een diameter van 30 centimeter, en de ontelbare visjes in alle kleuren van de fluo-regenboog :-D!

Ook tijdens de busrit naar El Nido worden we getrakteerd op fantastische gezichten: de exotische natuurpracht, de vele kleine dorpjes, volledig opgetrokken uit bamboe en palmbladeren, en hun vriendelijke inwoners die enthousiast lachen, zwaaien en “Hello!” roepen. Die avond worden we met een Antwerps accent en koude pintjes onthaald bij Virginia, de mama van onze vriend Kristof!  Zij baat hier met haar man Eddy het knusse hotelletje uit waar we onze laatste dagen in de Filippijnen zullen verblijven.

Het mooie El Nido staat in onze reisgids beschreven als een rustig en relaxt vissersdorpje, maar dat heeft als gevolg dat het in de loop der jaren is uitgegroeid tot één van de populairste backpacker-bestemmingen van de Filippijnen, inclusief vele restaurants, souvenirwinkels en tientallen touroperators!
Gelukkig heb je hier wel genoeg mogelijkheden om de drukte te ontlopen, wat Henk en ik dan ook gretig doen. We huren een brommertje waarmee we een hele dag het binnenland intrekken en gaan sjezen op het kilometerlange en dunbevolkte Nacpan Beach.

In de plaats van met één van de ontelbare tourboten mee te gaan die allemaal tegelijkertijd dezelfde eilanden en lagunes in de buurt te bezoeken – geloof me, die ‘secret lagoon‘ is niet zo geheim – huren we zelf een bootje met kapitein af, en vragen we hem specifiek om ergens heen te gaan waar geen andere bootjes liggen. We meren aan bij een minuscuul baaitje, uit het zicht van de vaarroute van de andere boten, met een wit zandstrand waarachter meteen de ondoordringbare jungle begint.

Hier kunnen we ongestoord lunchen – een slaatje met vis en inktvis op de barbecue, toppie! – en als Henk hem hierna de subtiele hint (en uiteraard wat peso’s) geeft, verdwijnt de kapitein met z’n bootje zodat we de rest van de namiddag moederziel alleen op het eilandje vertoeven. Zonnebaden op ons privé-eilandje, een verse kokosnoot plukken en leegdrinken, skinnydippen in de Zuid-Chinese zee, en ons een hoedje schrikken als er opeens in de bomen een aapje boven onze hoofden opduikt,… We voelen ons de koning te rijk!

 

Met die absolute topper als afsluiter wordt het tijd om El Nido en Palawan te verlaten… Henk en ik hebben echt spijt dat we na deze heerlijke weken in het paradijs onze vlucht naar Kuala Lumpur, Maleisië, moeten halen. Het is niet erg commercieel van de Filippijnse regering om toeristen te dwingen hun vertrek uit het land al vast te leggen, want hadden we die vlucht niet geboekt bleven we zeker en vast nog wat langer…! It’s DEFINITELY more fun in the Philippines!

Bedankt Virginia en Eddy, voor de vele tips en de goede zorgen!