10 – 19 februari

De busterminal van Cochabamba is de drukste die we tot hiertoe al gezien hebben, maar toegegeven, zoveel busstations hebben we dan ook nog niet gezien ;). We bevinden ons in een krioelende mierrennest van mensen, schreeuwende kinderen en dito medewerkers van de busmaatschappijen: “A-La-Paz-alapazalapááááz?” of “Súúúúúúcrééééé?”. Allemaal proberen ze boven hun concurrenten uit te stemmen, met een herrie van jewelste tot gevolg. Gelukkig kunnen we meteen mee met de volgende bus die binnen een uur of 7 in La Paz zal aankomen.

Ondanks dat de maatschappij in onze Trotter aangeprezen staat als één van de beste, is de bus verschrikkelijk: het interieur is tot op de draad versleten en vooral vuil, vuiler, vuilst. Ik besef dat ik onze maatstaven wat hygiëne betreft hier niet mag hanteren, maar het ondefinieerbaar stinkende interieur en de aangekoekte etensresten (als het dat al zijn) op de ramen en zetels doen me toch weer even oogrollen. En ook vandaag heeft weer iedereen z’n bakje met warm eten mee, dat na gebruik gewoon op de grond of door het raam gekeild wordt!

Die 7 uren onderweg, dat was natuurlijk weer een overschatting van de accuraatheid van het Zuid-Amerikaanse tijdsbesef. Na bijna 10 uur op de bus komen we om 23u aan in La Paz, en in het donker aankomen in een stad die we niet kennen vind ik toch altijd wat spannender. Daarenboven blijkt het hostel waar we gehoopt hadden te kunnen verblijven volzet, en moeten we nog op zoek naar een andere accomodatie. Gelukkig komt dit goed uit, want zo komen we terecht bij wat volgens mij 1 van de gezelligste hostals in de buurt moet zijn: een voormalig presidentieel paleis waar we de enige nog vrije kamer – de mooie suite, voor 28€ per nacht – betrekken. En ja, ik ben nog stééds onder de indruk van die prijzen hier :).

La Paz is een bruisende, levendige stad, die zoals verwacht al veel meer op toeristen is afgestemd dan pakweg Sucre of Potosi. Met 1 van de honderen touroperators boeken we een excursie om de befaamde en mooie “death road” af te fietsen: je vertrekt op 4700 meter – tussen de bergen – en eindigt enkele uren later op 1200 meter – in het regenwoud.

Het is een héél populaire, supertoeristische tour, maar ’t is wel de moeite, en de máx om zo snel naar beneden te zoeven. De ‘Camino de la muerte’ zelf is ook impressionant, enkel spijtig van de mist die er op verschillende plaatsen hangt waardoor de diepe, steile afgrond met momenten onzichtbaar is, en zo z’n griezelige effect een beetje teniet doet.

En… of we nu in Canada, Florida of Bolivia zijn: bloedzuigende beestjes LOVE us :o! Door een hele tijd op grote hoogte gereisd te hebben waren we er even van af, maar als we na de fietstocht nog even lunchen in een dorpje in het regenwoud staan we op een mum van tijd vol beten. ’t Zijn hier geen muggen, maar veel kleinere, venijnige beestjes die zelfs bloeddruppels achterlaten op de plek waar ze gestoken hebben! Eens Henk en ik doorhebben dat het ‘precies wat begint te jeuken’, zitten er al tientallen van die smeerlappen zich al lang te goed te doen aan onze armen, schouders en nek. Ik val hier weer in herhaling, maar grote bóllen dat dat worden, en jéúken dat die doen…!

Een andere georganiseerde excursie die we boeken, naar de pré-Incaruïne van Tiwanaku die in “Kuifje en de zonnetempel” door Hergé als model werd gebruikt voor zijn tekeningen, valt dan weer redelijk tegen. De ruïne is best mooi hoor, maar de gids blijft bij elke omgevallen steen staan en doet er een uitleg van 10 minuten, daarenboven mogen we ons “niet van de groep verwijderen”, en als we daarna nog 2 museums aandoen – van ontelbare lemen potjes en pré-Inca gebruiksvoorwerpen – voel ik me helemáál op schoolreis. Goh ja, ’t is mijn eigen schuld, want ik wou ook eens ‘iets cultureel doen’. Valt dat even tegen, zeg ;)!

De overige dagen doen we in La Paz wat we graag doen: we struinen al sfeeropsnuivend úren rond in de stad, gaan naar de Boliviaanse markt en naar de kermis – oldskool ballen gooien, of de mechanische stier bewonderen en erna een pak churro’s (te vergelijken met oliebollen) verorberen. ’s Avonds besluiten we om het Boliviaanse uitgaansleven nog eens een kans te geven, want dat is de laatste weken nog niet veel soeps gebleken. Maar in La Paz valt blijkbaar wél iets te beleven! We beginnen de avond met een onstuimig valentijnsfeestje in de Irish Pub in de buurt, en sluiten vele bewogen uren later af in een house-club aan de andere kant van de stad ;)!

In La Paz was het weer al heel wat beter dan de weken ervoor, en het is heel leuk om ook het stadje Copacabana – onze allerlaatste stop in Bolivia – binnen te rijden in de volle zon! Henk is heel blij wanneer hij hier het uitgestrekte Titicacameer aanschouwt: na al die weken tussen bergen, en in pampas of woestijnen vertoeven, zien we eindelijk nog eens de openheid van water!

’t Is al heel snel duidelijk dat het hier een zéér populaire plaats is: alle reizigers die van Peru komen of er naar toe reizen, passeren hier. Dat uit zich in enorm veel hostels en souvenirwinkels, en ook de restaurants bieden heel wat andere mogelijkheden aan dan almuerzo’s of pollo met rijst. Maar geloof me, voor een lekkere lasagna of kaasfondue moet je nu óók niet meteen in Bolivia zijn ;). Wat wel een voordeel is aan de toestroom van toeristen, is dat restauranthouders hier ook effectief hun best doen om hun zaak wat gezelligheid te doen uitademen. Niet dat dat hen altijd lukt hoor, maar hier in Copacabana zien we bijvoorbeeld wel méér terrasjes dan we de voorbije maanden in Zuid-Amerika in totaal al zijn tegengekomen.

Een fenomeen dat we hier nog veel meer opmerken dan elders, is dat van de ‘echte’ reizigers die hier gestrand zijn en zelfgemaakte juweeltjes of broodjes verkopen om wat geld te verdienen. Diegenen met de felrood geverfde dreadlocks of het deels afgeschoren haar, smoezelige voeten in tot op de draad versleten sandalen en lelijke linnen clownsbroeken. Sommigen hebben zelfs redelijk agressieve verkoopstechnieken: ze komen gewoon bij je zitten, maken snel een ‘kunstwerkje’ van ijzerdraad en verwachten – ik zou het zelfs eísen noemen – vervolgens geld. Maar dat heeft bij Henk en mij natuurlijk een averechts effect.

We bezoeken vanuit Copacabana het prachtige “Isla del Sol”, dat gelukkig z’n naam niet gestolen heeft. We bezoeken er een indrukwekkende Inca-ruïne, en stappen vervolgens een Inca-trail over de bergkam van het eiland, met fraai uitzicht over het Titicacameer. Gezien onze huid al die zonnige overvloed niet meer gewoon is zien we er die avond allebei uit als gekookte kreeften! Maar mij hoor je niet klagen, hoor :).

Ondertussen begint het te kriebelen om terug onderweg te zijn, en naar een ander land te vertrekken. Gezien we veel langer in Bolivia zijn gebleven dan gepland, en we begin maart naar Azië willen vertrekken, zal ons bezoek aan Peru een gezwinde “Best Of”-trip worden. In slechts 2 weken willen we Cuzco, Machu Piccu, de Nazca-lijnen en Lima bezoeken, wat garant staat voor alweer een heel andere manier van reizen dan de voorbije periode!

Bye bye, beautiful Bolivia!