3 – 11 maart

Yes, eindelijk, Azië! We hopen dat we hier nog 3 maanden ongegeneerd van ’t leven kunnen genieten: lekker eten, vriendelijke mensen, goedkopere accomodaties, witte stranden met palmbomen en veel massages 😉!
De verwachtingen liggen hoog en het enthousiasme is groot, maar eerst moeten we een totale reisduur van 32 uur, met daarin 3 vluchten (6 uur voor Lima-Atlanta, 14 uur voor Atlanta-Tokyo en 5 uur voor Tokyo-Hong Kong) overleven. Rond 23 uur komen we aan in de luchthaven van Lima, klaar voor enkele slapeloze nachtjes, en worden we verwelkomd door een gigantisch lange rij – zo te zien/horen vooral Noord-Amerikaanse – wachtenden. Iedereen stond blijkbaar al een uur op te lijnen voor de nog gesloten check-in balie. Why oh why, waarom staan mensen toch zo graag in de rij?

Om 1u30 vertrekt onze eerste vlucht richting Atlanta. Ik ben natuurlijk moe, maar het viel te verwachten dat er in de krappe vliegtuigzitjes weinig te slapen zou vallen. Daarbovenop worden we langs alle kanten omringd door krijsende baby’s – nóóit zal ik snappen waarom mensen úren met zo’n kleine kinderen op een vliegtuig willen zitten – en vindt de moeder naast me het doodnormaal om de benen en voeten van de in haar armen slapende peuter op mijn schoot te leggen. Het wordt nog leuker wanneer ze het kind verschoont, gewoon in het zitje naast me, en de vuile pamper voor de rest van de vlucht in het zakje van de stoel voor haar steekt. Cadeautje voor de stewardessen!

Eerst een stop-over in Atlanta (hello again!), vervolgens de lange vlucht naar Tokyo waarbij we over een feeëriek, wit bevroren Noord-Amerika, Alaska, Rusland én over de datumgrens vliegen. Hierdoor hebben we theoretisch gezien een dag langer op aarde… jammer genoeg spenderen we die in een vliegtuig. Na de derde vlucht komen we tenslotte in Hong Kong aan op een woensdag om 23u plaatselijke tijd, terwijl het voor ons eigenlijk nog maar woensdagochtend is, en dat met amper enkele uurtjes slaap achter de kiezen. Mijn inwendige klok is helemaal in de war!

Tegen alle verwachtingen in zijn zelfs onze rugzakken tot in Hong Kong geraakt, en bekaf maar zeer tevreden zetten we aan, op naar het centrum en naar het hotelletje dat we enkele dagen voordien online hebben gereserveerd.
Eén van de vele nalatenschappen van de Britse kolonisering is het feit dat een behoorlijk deel van de Hong Kongse bevolking Engels spreekt, en dat alle reclame- en andere informatieborden tweetalig zijn. Een gegeven dat in de rest van China absoluut niet van toepassing is, maar hándig dat dat is :-)! Een andere constatatie is dat het hier enorm proper is, dat zijn we na het smoezelige Zuid-Amerika niet meer gewend… Ook de officiële taxi die ons naar ons hotel in Kowloon brengt is kraaknet en perfect onderhouden, doch kost dan ook wel 10 keer meer dan een Boliviaanse rammelkar. Slik, Hong Kong zal nog een duur zaakje worden!

Maar ik moet ook wel toegeven dat we niet altijd voor de goedkoopste opties wíllen kiezen. Voor minder dan de helft van de prijs van onze leuke hotelkamer kunnen we ook in 1 van de vele goedkope guesthouses verblijven: minuscule kamertjes (vaak zelfs zonder ramen!), ongedierte, weer die vreselijke douchekop boven het toilet, 20 cm manoeuvreerruimte naast piepkleine bedjes op Chinese maat,… Zeker voor de Vlaamse reus die mijn lief is zou dat uiterst onaangenaam worden.

De volgende 3 dagen spenderen we in het fantastische, bruisende Kowloon. Aaaah, civilisation! Moderne skyscrapers, gloednieuwe torenhoge woonblokken, hippe restaurants, gigantische malls en winkels van alle grote dure merken in de high-end shoppingbuurten, afgewisseld met uitgebreide, volkse straatmarkten waar overal dezelfde brol verkocht wordt (Made in China), dodgy eethuisjes en verloederde, oude appartementsgebouwen. De westerse superketens hebben hier ook een enorme voet aan grond: per huizenblok heb je een 7-Eleven, en elke keer we een hoek omslaan zien we de golden arches van McDonald’s verschijnen.

 

We gaan – naast bij zoveel andere lekkere noodlerestaurants – eten bij “Tim Ho Wan”, een rasecht Michelin-sterrenrestaurant! Voor je denkt dat het geld op onze rug groeit: het is een dim sum restaurant, en meteen ook het goedkoopste sterrenrestaurant ter wereld. Onze rekening bedraagt welgeteld 13€ ;-). We stappen de gigantische ‘Temple Street market’ af, en struinen rond in de door Afrikanen en Indieërs gerunde, sketchy ‘Five Mansions market’ – hier kan je o.a. maatpakken laten maken, maar vind je vooral ook GSM’s of Ipads. ‘Tweedehands’, if you know what I mean, wink wink.
Overal worden we om de haverklap aangesproken om iets te kopen, iets te bekijken of iets te eten. Na enkele uren in Hong Kong heb ik het al opgegeven om steeds ‘No, thank you‘ te antwoorden. Dat blijkt hier véél te beleefd!

We kijken ’s avonds naar de “Symphony of lights” – het grootste permanente klank- en lichtspel ter wereld – die met haar lasers en oplichtende gebouwen een indrukwekkend zicht biedt over de skyline aan de overkant van het water, en meteen ook onze volgende stop: Hong Kong Island. En een eerste langverwachte Chinese voetmassage, die eigenlijk wat aan de hardhandige kant blijkt te zijn, doet ongelooflijk veel deugd na de hele tijd van hot naar her gestapt te hebben!

Na een dim sum ontbijtje – oh, I could get used to this! – stappen we richting ferry, die ons naar Hong Kong Island brengt. Spijtig genoeg is het net als de vorige dagen ook vandaag mistig en verdwijnen de toppen van de meeste skycrapers in de wolken. Deze andere kant van Hong Kong blijkt, nog veel meer dan Kowloon, uit glazen en stalen constructies te bestaan, waarvan vele impressionante hoogstandjes van moderne architectuur. We nemen onze intrek op de 20ste verdieping van zo’n mastodont, en we torenen boven de rest van de stad uit. De max!

In deze rijkere, meer zakelijke kant van Hong Kong, waar veel bedrijven en banken hun hoofdkantoor hebben, rijden er naast de dubbeldekbussen (véry British) ook schattige trams met 2 verdiepingen rond :-). Ook in de Wan Chai buurt rond ons hotel heerst een enorme bedrijvigheid: we hebben keuze genoeg uit dim sum- of noodlerestaurants, er is een overvloed aan winkeltjes, massagesalons, een vismarktje achter de hoek van het hotel, en zaterdag vinden we een superwijs feestje in de buurt waar we dansen tot de laatste beat!

Wat stijf van het swingen gisteren, besluiten Henk en ik onszelf nog eens op een massage te trakteren. We stappen op goed geluk binnen in één van de vele massagesalons die Wan Chai rijk is. ’t Is wat goedkoper dan de eerdere voetmassage, maar ook een heel ander kader: we moeten eerst binnen in een woonblok, en op de derde verdieping bevindt zich een tot een massagesalon omgebouwd appartement. Huhm, weird, maar onze frank valt nog niet meteen. We bestellen elk de traditionele Chinese nek-, rug- en schoudermassage. In tegenstelling tot bij de voetmassage moeten we elk apart een kamertje binnengaan waar ons een massagetafel opwacht.
Blijkbaar betekent een ‘traditionele Chinese massage’ evenveel als ‘traditionele foltering onder het mom van een massage’ want deze behandeling is zo bruut dat ze nieuwe pijn creëert, eerder dan andere te verzachten! En dit is de moment dat de frank helemaal valt: misschien zitten we ook niet echt in een erkend massagesalon… Na afloop maken we dat we er weg zijn. Henk beaamt inderdaad dat hij zijn – knappe en kortgerokte – masseuse wel 10 keer heeft moeten verbieden om hem van een “happy ending” te voorzien. “Only 200 dollar (20€) extra, sir!” Ik weet nog niet goed of ik het gewoon grappig vind, of ook op mijn teen getrapt moet zijn: wat een lef, ik was daar verdorie gewoon in de kamer ernaast!

Na wat internet-research achteraf blijkt dat ‘onze buurt’ Wan Chai blijkbaar een broeihaard is van verdoken prostitutie. Het is hier wel legaal, maar openlijk tippelen mag niet. Vandaar dat kleine appartementjes opgekocht worden door de Chinese maffia, en omgevormd worden tot ‘massage parlors‘. Met de kans dat er natuurlijk af en toe 2 naïvelingen komen binnenwandelen die écht gewoon een massage willen :D!

Nog lacherig om ons avontuur van de vorige avond beklimmen we ‘Victoria’s Peak’, een bergje met zicht over de stad met – no kidding – een gigantisch winkelcentrum op de top. We gaan naar de geweldig sjieke IFC-mall om ons te vergapen aan de Hong Kongse rijkdom, en sluiten onze tijd in Hong Kong af met een bezoek aan de teleurstellende ‘Stanley Market’ buiten de stad. Die blijkt namelijk gewoon een veredelde toeristenmarkt met alle brol die je op Temple Street aan een fractie van de prijs vindt. Gelukkig is de busrit naar Stanley wél de moeite; die voert ons langs de kust en de mondaine badplaatsen met een overvloed aan dure auto’s en luxueuze appartementsgebouwen.

Na 5 geweldig budgetonvriendelijke, met momenten heel verrassende, maar vooral zéér plezierige dagen in Hong Kong is het tijd om opnieuw andere oorden op te zoeken. We hebben eigenlijk geen enkel idee wat we juist kunnen verwachten van de Filippijnen… so let’s go find out!

 

19 februari – 3 maart

De eerste stop van onze Best Of Peru-tournee is Puno, een stad aan de Peruviaanse kant van het Titicacameer. Hier moeten we al binnen enkele uren onze volgende bus nemen, maar in tussentijd brengen we een bezoekje aan de “islas flotantes de los Uros“, een pré-Incavolk dat al eeuwenlang eigenhandig de gigantische drijvende rieten eilanden bouwt waar ze op leven.

Hun woonomgeving zit enorm ingenieus in elkaar en het is geweldig mooi om te zien, maar de inwoners zijn – logischerwijze, doch spijtig genoeg – wel in de ban van het toerisme. Ooit autonoom en zelfvoorzienend, is het ontvangen van toeristen en het verkopen van souvenirs ondertussen quasi de enige bron van inkomsten van de Uros geworden. Ze zijn enorm commercieel ingesteld: als je ervoor betaalt, mag je eens rondsnuffelen in hun rieten huisjes, maar als je niets koopt, verdwijnt de glimlach snel van hun gezicht.

Om 22u worden we opnieuw in de busterminal van Puno verwacht. We boekten een “cama bus” naar Cuzco en ik ben zeer benieuwd of ik een oog zal dichtdoen op onze allereerste slaapbus! De zetels blijken lang geen 160º te kantelen zoals geadverteerd werd, maar goed, ze zijn redelijk ruim en als we aankomen in Cuzco heb ik zeker enkele uurtjes slaap achter de kiezen. Henk daarentegen is véél te groot voor de stoelen, en die arme duts heeft geen oog dichtgedaan :(.

De nachtbus is dus – voor mij toch – geen al te grote tegenvaller, maar minder handig is dat het slechts een rit van 7 uur is, en dat we bijgevolg om 5u30 ’s morgens al in Cuzco aankomen. Ondanks het vroege uur staan er al tientallen mensen de bus op te wachten, met flyers voor een hostal, of de vraag of we een taxi nodig hebben. Het is er alweer een om ’t er ’t luidste geroep en getier van jewelste! Goeiemorgen!

Samen met 2 Finse meisjes die we op de bus leerden kennen, besluiten we – bij gebrek aan een ander idee – een taxi te nemen naar het centraal gelegen Plaza des armas. Maar tijdens onze rit blijkt dat de taxichauffeur een afspraak heeft met een hostal om toeristen aan te brengen; hij stopt aan een logement en probeert ons te overtuigen om hier een kamer te nemen voor de rest van de ochtend. De Finse meisjes zijn snel overtuigd en willen hier graag nog enkele uurtjes slapen, maar Henk en ik zijn niet van dezelfde mening: we worden niet graag snel-snel ergens binnengeduwd, en besluiten dus om op dit vroege uur wat te gaan rondstruinen in Cuzco en te beraadslagen over ons verdere plan van aanpak. We betalen de taxichauffeur voor de rit naar de Plaza des armas, maar… waar is die nu eigenlijk? “Oh,” wuift de taxichauffeur weg, “die richting uit, una minuta,” en hij maakt zich uit de voeten. Je kan het natuurlijk al raden: na mijn plannetje van de stad te checken, blijkt dat we ons nog niet halverwege het busstation en de plaza bevinden! Allez hup, we zijn nog geen 24 uur in Peru, en we zijn al in’t zak gezet :s!

Terwijl we een tijdje later op de doodstille Plaza des armas de zon zien opkomen boven Cuzco, is de kogel door de kerk. We zijn nu toch wakker, waarom al niet richting Machu Picchu reizen? Zo gezegd, zo gedaan, en 2 uur later – en nog voor 9u ’s morgens – komen we aan in Ollentaytambo. Van hieruit zullen we de volgende dag de trein naar Machu Picchu nemen. Opeens gaat het reizen wel héél erg snel! We vinden een gezellig hotelletje waar we in de namiddag wat uitrusten van de vermoeiende reis, en boeken onze pijnlijk dure treintickets richting Machu Picchu. Perurail – onderdeel van het Britse Orient Expresss – bezit het monopolie over het spoor en rekent bijgevolg 100€ per persoon aan voor een retourticketje! Miljaar, die ruïne kan het maar beter waard zijn!

Ondanks het dure ticket en de commerciële sfeer die hier overal hangt, ben ik de volgende dag wel heel enthousiast en benieuwd. De dag begint goed met een stralende zon en een prachtige treinrit richting Aguas Calientes, het toeristendorp aan de voet van Machu Piccu, waar we onze inkom betalen. Hupla, we mogen nóg eens 30€ per persoon neertellen.

Omdat de dag enerzijds al duur genoeg zal zijn en we hier anderzijds pas binnen 9 uur onze trein terug naar Ollentaytambo moeten halen, beslisten we reeds op voorhand om níet met de bus naar boven te gaan, maar de steile klim met de trap naar boven te stappen. Dat is een dikke 2 uur onderweg, i.p.v. 10 minuutjes, we sparen er 20€ mee uit, én we zitten niet tussen de groepen Japanners en Amerikaanse senioren. Na meer dan 2 uren klimmen en puffen in deze tropische hitte zijn Henk en ik het toch wel roerend eens dat zo’n vierdaagse Inca-trail in geen geval iets voor ons zou geweest zijn ;)!

En dan zijn we er: de ingang van Machu Picchu. Het moment van de waarheid: is het de grote kosten en alle commotie waard?
Nou, laat ik me toch beginnen met te beamen dat Machu Picchu een zeer mooie ruïne is. Ze is enorm groot, zeer goed bewaard gebleven, en buitengewoon fotogeniek. Na enkele uren rondlopen – en waarschijnlijk honderden foto’s getrokken te hebben – is dit de conclusie. Mooi? Zéér. Impressionant? Absoluut! Duur? Schandelijk. En toeristisch? Vreselijk. Pas op, ik snáp dat wel hé, dat dit een toeristische trekpleister is. Dat mensen deze uitzonderlijke plaats graag willen zien, en dat een land daar commercieel voordeel uit wil halen. Maar desondanks vind ik het gewoon een irritant gevoel: 5 keer meer betalen voor een flesje water, aangeklampt worden door allerlei verkopers, met z’n honderden op die dure trein zitten met allemaal dat éne doel…
Maar goed, het was wel een zeer leuke dag, en we zijn nu toch al eens bij Machu Picchu geweest, zie :)!

We keren nog voor enkele dagen terug naar Cuzco, dat een leuke stad blijkt met vele gezellige pleintjes en een wirwar van voetgangersstraatjes. Alles is hier uiteraard ook wel enorm afgestemd op het Machu Picchu-toerisme. Als Henk en ik het wagen om even op de plaza van de zon te genieten, zijn we een magneet voor mensen die iets aan ons willen verdienen. Men komt leuren met juweeltjes, met eten, met souvenirs, en wel 10 schoenenpoetsers vragen op evenveel minuten of ze onze schoenen onder handen moeten nemen.
Nu zijn mijn schoenen eigenlijk toch wel redelijk vuil, en de man vraagt ocharme 2 soles (50 cent) dus geef ik voor de eerste keer tijdens onze reis toe. Eerst bewerkt hij de schoenen met een borstel, maar dan haalt hij het zwaar geschut boven: hij begint ze ongevraagd af te schuren, smeert ze in met vloeistof, etc. Als ik hem na afloop de afgesproken 2 soles wil geven, zegt hij “ah maar nee hé, ik heb de speciale behandeling gedaan, ’t is nu 10 soles”. Say whaaaat? De oneerlijke gluiperd! Natuurlijk ga ik niet akkoord, en als ik uit principe koppig blijf weigeren om meer geld boven te halen, krijg ik allerlei woorden naar mijn hoofd geslingerd waar ik geen woord Spaans voor moet kunnen om te begrijpen dat ze niet al te proper zijn. En de uitkomst is dat Henk en ik achterblijven met het wrange gevoel dat Peruvianen – veel meer dan Bolivianen – hun toeristen zien als een grote zak geld die ze zoveel mogelijk moeten uitschudden.

Onze vlucht naar Lima vertrekt om 11u ’s morgens, dus we hebben nog tijd genoeg om op’t gemak onze zak te maken en rustig te ontbijten… dachten we. Tijdens het ontbijt worden we er door de uitbaatster van het hostal op gewezen dat er een staking aan de gang is in Cuzco. De bevolking komt op straat om te protesteren tegen het beleid van de lokale overheid. En dat brengt met zich mee dat heel de stad lam ligt: er rijdt geen enkele auto op straat, laat staan bussen of taxi’s! We schrokken snel een broodje binnen, en reppen ons dan maar te voet richting luchthaven, 6 km verder. Dat halen we nooit!

Als er na een kwartier stappen toch een auto achter ons weerklinkt, heb ik de reflex om mijn hand uit te steken – je weer maar nooit – en we hebben geluk: het is de policia de turismo die enkele toeristen naar de luchthaven brengt. Met nog 2 anderen op de achterbank gepropt prijzen Henk en ik ons gelukkig dat we niet te voet langs deze barricades hoeven. De politie-auto wordt door de grote groepen protesteerders – mits veel geschreeuw en obscene gebaren – met tegenzin doorgelaten, maar we zien de andere auto’s die zich op de rijweg wagen wel bekogeld worden met vuilnis, bierblikjes of zelfs grote houten planken! Als we aankomen aan de luchthaven blijkt deze bewaakt te woren door volledig uitgeruste politie-agenten in harnas, en ook de pantserwagens staan al klaar. Heel spannend om van zo dichtbij te zien.
Ruim op tijd checken we in, wat een geluk hebben we alweer!

We blijven niet in Lima, maar stappen na het landen meteen de bus op richting Nazca. Cruz del sur staat aangeprezen als de duurste maar ook de beste busmaatschappij van Peru, en dat blijkt terecht: de bus is gloednieuw, proper, en we krijgen zelfs een warme maaltijd aan boord!

De volgende dag gaan we dé grote attractie van Nazca bezoeken: de beroemde figuren die duizenden jaren geleden door de Nazca-indianen in het woestijnzand getekend werden, en dankzij de afwezigheid van wind en regen al die tijd zeer goed bewaard zijn gebleven. Met een Cessna – een door slechts 1 propeller aangedreven vliegtuigje, al een ervaring op zich – met 6 zitplaatsen vliegen we over de lijnen. De figuren zijn stuk voor stuk erg mooi én ook mysterieus, want men weet nog steeds niet zeker wat de tientallen dieren en geometrische vormen betekenen! Enkel spijtig dat ik na een kwartiertje helemaal groen zie van het constante draaien en manoeuvreren in 8-vormen om de lijnen beter te kunnen spotten.

In Nazca is het opnieuw écht zomer. Het is van in de Atacama-woestijn geleden dat het nog zo ongelooflijk warm was! In deze hitte gaan we sandboarden op betoverend mooie, superhoge zandduinen, en bezoeken we een ‘woestijnkerkhof’, een oud massagraf van Quechua-indianen. Zo ver je kan kijken in dit stukje woestijn liggen er menselijke botten, en ik hou voor de eerste keer in mijn leven een menselijke schedel in mijn hand, freaky!

Als we na enkele dagen terugkeren naar Lima, begint het opnieuw te kriebelen. Lima is onze laatste stop voor we aan de derde en laatste etappe van onze reis beginnen: Azië! Via de fantastische flightfox-website boekten we een zeer goedkope vlucht naar Hong Kong, en ik begin er enorm naar uit te kijken. Onze tijd in Zuid-Amerika was super, maar het is tijd voor iets anders; een nieuwe omgeving, een ander soort mensen en – oh yeah – een andere kookkunst :)! Alhoewel kip met rijst er natuurlijk ook alomtegenwoordig is, heb ik toch hoge verwachtingen van de uitgebreide Aziatische keuken.

In Lima vertoeven we liever in de trendy, elegante buurten Miraflores en Barranco dan in het drukke, lawaaierige centrum. We zien hier veel gloednieuwe buildings, dure auto’s en hippe winkels en restaurantjes, maar zelfs hier blijkt het weer heel moeilijk om een gewoon, simpel terrasje te vinden. Op onze laatste zaterdag doen we nog eens een poging om van het Zuid-Amerikaanse nachtleven te proeven, maar we komen van een kale reis terug. Pas op, de stad leeft, bruist, en je kan in de uitgangsbuurt – ‘Calle de las pizzas’ – over de koppen van de hevig opgetutte locals lopen, maar Henk en ik hebben een heel nep, ‘place m’as-tu vu’-gevoel.

Op 3 maart zien we voor de laatste keer de zon ondergaan in Zuid-Amerika, en maken we ons klaar om naar de luchthaven te vertrekken. Here we go again: binnen 32 uren, en 3 lange vluchten, is het zover. Next stop: Hong Kong!

10 – 19 februari

De busterminal van Cochabamba is de drukste die we tot hiertoe al gezien hebben, maar toegegeven, zoveel busstations hebben we dan ook nog niet gezien ;). We bevinden ons in een krioelende mierrennest van mensen, schreeuwende kinderen en dito medewerkers van de busmaatschappijen: “A-La-Paz-alapazalapááááz?” of “Súúúúúúcrééééé?”. Allemaal proberen ze boven hun concurrenten uit te stemmen, met een herrie van jewelste tot gevolg. Gelukkig kunnen we meteen mee met de volgende bus die binnen een uur of 7 in La Paz zal aankomen.

Ondanks dat de maatschappij in onze Trotter aangeprezen staat als één van de beste, is de bus verschrikkelijk: het interieur is tot op de draad versleten en vooral vuil, vuiler, vuilst. Ik besef dat ik onze maatstaven wat hygiëne betreft hier niet mag hanteren, maar het ondefinieerbaar stinkende interieur en de aangekoekte etensresten (als het dat al zijn) op de ramen en zetels doen me toch weer even oogrollen. En ook vandaag heeft weer iedereen z’n bakje met warm eten mee, dat na gebruik gewoon op de grond of door het raam gekeild wordt!

Die 7 uren onderweg, dat was natuurlijk weer een overschatting van de accuraatheid van het Zuid-Amerikaanse tijdsbesef. Na bijna 10 uur op de bus komen we om 23u aan in La Paz, en in het donker aankomen in een stad die we niet kennen vind ik toch altijd wat spannender. Daarenboven blijkt het hostel waar we gehoopt hadden te kunnen verblijven volzet, en moeten we nog op zoek naar een andere accomodatie. Gelukkig komt dit goed uit, want zo komen we terecht bij wat volgens mij 1 van de gezelligste hostals in de buurt moet zijn: een voormalig presidentieel paleis waar we de enige nog vrije kamer – de mooie suite, voor 28€ per nacht – betrekken. En ja, ik ben nog stééds onder de indruk van die prijzen hier :).

La Paz is een bruisende, levendige stad, die zoals verwacht al veel meer op toeristen is afgestemd dan pakweg Sucre of Potosi. Met 1 van de honderen touroperators boeken we een excursie om de befaamde en mooie “death road” af te fietsen: je vertrekt op 4700 meter – tussen de bergen – en eindigt enkele uren later op 1200 meter – in het regenwoud.

Het is een héél populaire, supertoeristische tour, maar ’t is wel de moeite, en de máx om zo snel naar beneden te zoeven. De ‘Camino de la muerte’ zelf is ook impressionant, enkel spijtig van de mist die er op verschillende plaatsen hangt waardoor de diepe, steile afgrond met momenten onzichtbaar is, en zo z’n griezelige effect een beetje teniet doet.

En… of we nu in Canada, Florida of Bolivia zijn: bloedzuigende beestjes LOVE us :o! Door een hele tijd op grote hoogte gereisd te hebben waren we er even van af, maar als we na de fietstocht nog even lunchen in een dorpje in het regenwoud staan we op een mum van tijd vol beten. ’t Zijn hier geen muggen, maar veel kleinere, venijnige beestjes die zelfs bloeddruppels achterlaten op de plek waar ze gestoken hebben! Eens Henk en ik doorhebben dat het ‘precies wat begint te jeuken’, zitten er al tientallen van die smeerlappen zich al lang te goed te doen aan onze armen, schouders en nek. Ik val hier weer in herhaling, maar grote bóllen dat dat worden, en jéúken dat die doen…!

Een andere georganiseerde excursie die we boeken, naar de pré-Incaruïne van Tiwanaku die in “Kuifje en de zonnetempel” door Hergé als model werd gebruikt voor zijn tekeningen, valt dan weer redelijk tegen. De ruïne is best mooi hoor, maar de gids blijft bij elke omgevallen steen staan en doet er een uitleg van 10 minuten, daarenboven mogen we ons “niet van de groep verwijderen”, en als we daarna nog 2 museums aandoen – van ontelbare lemen potjes en pré-Inca gebruiksvoorwerpen – voel ik me helemáál op schoolreis. Goh ja, ’t is mijn eigen schuld, want ik wou ook eens ‘iets cultureel doen’. Valt dat even tegen, zeg ;)!

De overige dagen doen we in La Paz wat we graag doen: we struinen al sfeeropsnuivend úren rond in de stad, gaan naar de Boliviaanse markt en naar de kermis – oldskool ballen gooien, of de mechanische stier bewonderen en erna een pak churro’s (te vergelijken met oliebollen) verorberen. ’s Avonds besluiten we om het Boliviaanse uitgaansleven nog eens een kans te geven, want dat is de laatste weken nog niet veel soeps gebleken. Maar in La Paz valt blijkbaar wél iets te beleven! We beginnen de avond met een onstuimig valentijnsfeestje in de Irish Pub in de buurt, en sluiten vele bewogen uren later af in een house-club aan de andere kant van de stad ;)!

In La Paz was het weer al heel wat beter dan de weken ervoor, en het is heel leuk om ook het stadje Copacabana – onze allerlaatste stop in Bolivia – binnen te rijden in de volle zon! Henk is heel blij wanneer hij hier het uitgestrekte Titicacameer aanschouwt: na al die weken tussen bergen, en in pampas of woestijnen vertoeven, zien we eindelijk nog eens de openheid van water!

’t Is al heel snel duidelijk dat het hier een zéér populaire plaats is: alle reizigers die van Peru komen of er naar toe reizen, passeren hier. Dat uit zich in enorm veel hostels en souvenirwinkels, en ook de restaurants bieden heel wat andere mogelijkheden aan dan almuerzo’s of pollo met rijst. Maar geloof me, voor een lekkere lasagna of kaasfondue moet je nu óók niet meteen in Bolivia zijn ;). Wat wel een voordeel is aan de toestroom van toeristen, is dat restauranthouders hier ook effectief hun best doen om hun zaak wat gezelligheid te doen uitademen. Niet dat dat hen altijd lukt hoor, maar hier in Copacabana zien we bijvoorbeeld wel méér terrasjes dan we de voorbije maanden in Zuid-Amerika in totaal al zijn tegengekomen.

Een fenomeen dat we hier nog veel meer opmerken dan elders, is dat van de ‘echte’ reizigers die hier gestrand zijn en zelfgemaakte juweeltjes of broodjes verkopen om wat geld te verdienen. Diegenen met de felrood geverfde dreadlocks of het deels afgeschoren haar, smoezelige voeten in tot op de draad versleten sandalen en lelijke linnen clownsbroeken. Sommigen hebben zelfs redelijk agressieve verkoopstechnieken: ze komen gewoon bij je zitten, maken snel een ‘kunstwerkje’ van ijzerdraad en verwachten – ik zou het zelfs eísen noemen – vervolgens geld. Maar dat heeft bij Henk en mij natuurlijk een averechts effect.

We bezoeken vanuit Copacabana het prachtige “Isla del Sol”, dat gelukkig z’n naam niet gestolen heeft. We bezoeken er een indrukwekkende Inca-ruïne, en stappen vervolgens een Inca-trail over de bergkam van het eiland, met fraai uitzicht over het Titicacameer. Gezien onze huid al die zonnige overvloed niet meer gewoon is zien we er die avond allebei uit als gekookte kreeften! Maar mij hoor je niet klagen, hoor :).

Ondertussen begint het te kriebelen om terug onderweg te zijn, en naar een ander land te vertrekken. Gezien we veel langer in Bolivia zijn gebleven dan gepland, en we begin maart naar Azië willen vertrekken, zal ons bezoek aan Peru een gezwinde “Best Of”-trip worden. In slechts 2 weken willen we Cuzco, Machu Piccu, de Nazca-lijnen en Lima bezoeken, wat garant staat voor alweer een heel andere manier van reizen dan de voorbije periode!

Bye bye, beautiful Bolivia!