7 – 23 december

Aaaah Florida, finally. Na enkele dagen in broeierig, grijs weer in sneltempo langs de bayous in Mississipi en Alabama te hebben gereden, komt hier onze beloning. Florida wordt niet voor niets the sunshine state genoemd, en hier willen we er nog enkele weken van profiteren om onze tent op te zetten in één van de vele campgrounds die de staat rijk is. Dit terwijl in de rest van de USA één van de zwaarste ijsstormen in jaren passeert en we al slurpend van ons drankje berichten horen over stormen, sneeuwval en volledige steden die zonder elektriciteit zitten.

We beginnen onze tocht langs de uitgestrekte kust van Florida aan de westkant, langs de golf van Mexico: hotels, resorts, winkels, restaurants, pretparken,… Volledige kant-en-klare toeristenstadjes werden hier neergepoot langs de kustlijn. Doch maken de schreeuwerige themadorpen regelmatig plaats voor rustige dorpjes met mooie houten huizen, paradijselijke parelwitte stranden, palmbomen en plezierbootjes. Florida is gekend voor haar warme klimaat het hele jaar rond, en hier komen dan ook erg veel gepensioneerden uit andere staten overwinteren of zelfs permanent wonen. Daarom wordt de staat ook wel ‘the last stop before heaven’ genoemd 🙂.

Voor het eerst sinds Californië zetten we onze tent nog eens op, in de buurt van Tampa. Natúúrlijk worden we tijdens ons verblijf weer regelmatig in het midden van ons gesprek onderbroken – “What language are you speaking?” – waarna we weer een half uur een kerel aan ons been hebben die vervolgens zijn eigen verhaal vertelt, en uitspraken doet als: “Het is Obama’s bedoeling om dit land de grond in te boren” en “Obama is een moslim en geboren in Kenia en mag eigenlijk geen president zijn”. Ja, ja, het is een gemene slechterik en hij heeft het zodanig slecht voor met dit land dat hij de bevolking deftige gezondheidszorg wil geven. We know the drill, dude. Als Europeanen voelen we ons hier echt extreem ruimdenkend, kritisch en slim!
Desondanks genieten we toch alweer van het warme weer, het zwembad, de jacuzzi en de bar. Minder genot hebben we van de Floridiaanse insecten, die in grote getale de aanval op onze lichamen hebben ingezet. Na enkele dagen staan Henk en ik vol gigantische beten: muggen, mieren, black flies,… noem maar op! De DEET-spray vloeit rijkelijk, maar het haalt niet veel uit. En jéuken dat dat doet! Doordat het hier ’s nachts nooit vriest, hebben al die beesten het hele jaar door vrij spel. ’t Kan dan wel altijd lekker warm zijn in Florida, maar dit is toch een puntje minder voor sfeer en gezelligheid.

Wanneer we de oversteek maken naar de oostkust van Florida, en sowieso in de buurt van Orlando zullen passeren, opper ik of we misschien “tóch niet kunnen overwegen om een dagje naar Disney World te gaan…?”. Long story short: ’t is me gelukt! Ik heb ‘ik-haat-pretparken-want-daar-is-altijd-veel-te-veel-volk-en-ge-moet-overal-een-uur-aanschuiven’ Henk kunnen overtuigen om een dagje Magic Kingdom in te plannen, where dreams come true!
Dankzij een speciale deal krijgen we zelfs 1 ticket gratis, het enige wat we moeten doen is de dag erna naar een presentatie over timesharing gaan. Geen probleem! We hebben tijd, en die 100$ is snel verdiend om een paar uur naar wat geleuter te gaan luisteren. Bovendien kan dat nog wel een grappige ervaring worden, zo’n typisch Amerikaans verkoopspraatje!

Het is een zonnige dag in Disney World, er is niet veel volk en we moeten voor elke attractie maximum 10 minuten wachten. Hier zie, mijnheer ge-moet-altijd-overal-aanschuiven ;)! Soms is 28°C zelfs wat té warm, en we gaan dan ook ettelijke keren naar de ‘Splash mountain’. Na een halve dag hebben we de leukste attracties al meermaals gedaan, en het valt me op hoe groot Disneyland leek als klein kind, maar hoe snel je als volwassene – of groter kind 😉 – het hele park hebt gezien. Desalniettemin vind ik het absoluut geweldig om hier te zijn. Het kind in mij is weer even zoet en zélfs Henk geeft toe dat hij het plezant vond :)!

De dag erna moeten we nog even naar die timesharing-presentatie voor we zullen aanzetten naar Palm Beach, waar we ook weer enkele nachten zullen kamperen. Jawadde, hier krijgen we enkele uren “hard selling” naar ons hoofd! We krijgen na een een oer-Amerikaanse presentatie, uiteraard inclusief de doorzichtige humor en emo-momentjes, een persoonlijkevastgoedmakelaar toegewezen.
Jill – een typische sales-madam in mantelpakje – moet ons na een rondleiding in een vreselijk kitscherig luxeresort overtuigen dat het écht een fantastische kans is voor ons om vandaag 40 000$ op tafel te leggen voor een timesharing-appartement. En je raadt het nooit; als we vandaag tekenen, krijgen we 10 000$ korting! Amai, zeg!
Het is ontzettend moeilijk om hen af te schudden, maar ik denk ook dat onze brave, Vlaamsche beleefdheid daar voor iets tussen zit. We moeten gewoon zeggen dat we er enkel zijn voor de Disney-korting, in de plaats van semi-interesse te veinzen voor zo’n idioot voorstel. Naarmate de voormiddag vordert, wordt het zelfs een leuke uitdaging om op zoveel mogelijk manieren te zeggen dat absoluut geen haar op ons hoofd er aan denkt om iets van hen te kopen. En elke keer komen ze met een ander onnozel argument, of een andere mogelijkheid om ons geld afhandig te maken – “maar voor slechts 400$ mag je het eens proberen!” – op de proppen. En ónze logische argumenten konden zij absoluut niet begrijpen: namelijk dat we zonder tweede opinie of reviews, op basis van een powerpoint-presentatie, geen gigantische som geld willen uitgeven dat we momenteel niet eens hebben. “But… but… It’s such a great deal! You’re crazy if you don’t buy today!” Geen wonder dat de USA grotendeels de schuldige is van de wereldwijde credit crunch, als er echt mensen zijn die op basis van een verkoopspraatje 40 000$ – uiteraard op afbetaling – uitgeven, de kiekens.
We krijgen op 3,5 uur tijd alle persoonlijkheden over ons heen: Jill, de vlotte sales-madam, Glenn, de oudere vaderfiguur die wat cijfers op een blad papier kribbelt, dan de ‘hippe’, jongere vrouw met wie we ons verbonden zouden moeten voelen, en dan Shawn, diegene die ons na een zoveelste NJET kwam buitensmijten. Hard selling, les 1.

Gelukkig kunnen we de volgende dagen wat van ons timesharing-avontuur bekomen in Palm Beach. De camping blijkt deze keer geen seniorenbijeenkomst, want er is dit weekend toevallig een hippie/free-spirit/eco/natuur-achtig festivalletje aan de gang. Uiteraard zijn er bandjes die optreden, maar ook een trance-achtige drum circle rond een gigantisch kampvuur, een bodypainting-workshop, yoga, en zelfs aquagym ;)! We praten met interessante, toffe mensen – dat mag ook wel eens! Het hele weekend is een fantastische ervaring, en zonder twijfel al één van de zotste feestjes van deze reis. Subiet worden we nog hippies, zeg!

Na een laatste nacht op onze matjes te slapen, en een laatste keer onze tent af te breken, vertrekken we naar het Everglades national park. In de plaats van het zoveelste ketenmotel kunnen we eindelijk nog eens in een hostel verblijven, en wat voor één! Het Everglades hostel is een gezellig oud gebouw, met een prachtige tuin (een boomhut! Een waterval! Schommels, en hangmatten!) waar weer allerlei kleurrijke figuren rondlopen (bijvoorbeeld die kerel die zijn dreadlocks gebruikt als draaimolen voor zijn papegaai, die zich aan één van de dreads vasthoudt terwijl hij zijn hoofd ronddraait).

Voor we het park zelf bezoeken, bezoeken we een alligator farm in de buurt. Toerist dat ik ben, wil ik toch wel eens zo’n klein monstertje in mijn handen houden ;). Naast de dieren te bezichtigen – uiteraard de gators, maar ook leguanen, schildpadden, slangen, papegaaien,… – kunnen we hier ook met de befaamde airboat over het moerasgras van de Everglades zoeven. Snel, oorverdovend én nat, en dus best verkoelend bij deze hitte! Nadien maken we in het park een wandeling door de magroves en het moeras, en net als tijdens de voorbije dagen worden we hier stilaan opgevreten door de muggen. Overal zijn ze, nergens zijn we veilig, en het lijkt er sterk op dat ze zelfs méér steken, hoe meer insectenspray we gebruiken! Ik begin hier echt een complot te ruiken van de DEET-lobby…!

Ter gelegenheid van mijn verjaardag huren we voor 3 nachten een studiootje in Key West. Het schitterende huisje, het zwembad, onze privé-jacuzzi en de omgeving – midden in het centrum, Duval Street ligt om de hoek – vormen een perfecte birthday-locatie! Key West is ook één van de gezelligste plaatsjes die we al in de USA zijn tegengekomen: mooie huizen in koloniale stijl, palmbomen in de straat en óveral terrasjes. Ook ‘ons’ huisje is typisch met haar white picked fence en front porch. Ik mis enkel nog een schommelstoel :)!

De gulle verjaardagsbijdrage van mama en Ovo gebruiken we om deze dagen eens écht lekker te gaan eten. We vinden een uitstekend adresje, waar ik onze fried calamari-aperitief er zelfs van verdenk om diezelfde ochtend nog in zee gezwommen te hebben!

We genieten met volle teugen van de zwoele decemberavonden, en kuieren langs de bekende plaatsjes, maar laten het uitgaan in Duval Street voor wat het is. Dat hebben we allemaal al eens gezien in 6^th street (Austin, Texas) en Bourbon Street (New Orleans, Louisiana), en we zullen het in Miami ook wel nog tegenkomen. Trouwens, als we het missen zullen we wel eens op een zaterdag naar de Gentse Overpoort gaan als we terug zijn – en daar is de drank nog beter ook.

Ooit was het hier dé plaats voor hippies, holebi’s, en alle soorten outcasts, maar de dag van vandaag is dat gewoon een imago dat Key West hoog wil houden omdat de toeristen ervan smullen. Dat terzijde, want het was wel een fantástische verjaardags-vier-daagse :)!

Daarna is het zover: onze liefste Beetle, die we uiteindelijk 5 weken zullen gehuurd hebben, moet in Miami Beach terug binnengebracht worden. Ook hier is het 30°C en het uurtje stappen van het verhuurkantoor naar ons hotel doet ons al puffen en zweten. Ik ga nog afzien in Azië :s! We verblijven in een extreem kitscherig party-hotel, met elke avond een gratis happy hour: 1 uur lang hoofdpijndrankjes van generische merken à volonté!

Miami Beach is exact wat ik ervan verwachtte: een place-m’as-tu-vu voor toeristen in gehuurde Ford Mustangs, zwarten met meer gouden dan witte tanden (en dito kettingen), en vrouwen die elkaar de loef trachten af te steken in het spelletje “om ’t er ’t minst stof”. Het is héérlijk amusant om hier gewoon op een terrasje te zitten met een cocktail, en de hele middag mensen te observeren.

Onze laatste dagen in de USA vullen we met rondlopen in het zonnige Miami Beach met de mooie art-deco gebouwen, lummelen aan het strand, huevos rancheros eten en naar de mensen kijken. Daarnaast beginnen Henk en ik ook een beetje te panikeren over onze onbestaande kennis van het Spaans. Vele mensen spreken hier beter Spaans dan Engels, en in sommige zaken verstaan ze ons zelfs helemáál niet! Hier wordt erg duidelijk dat we nog werk voor de boeg hebben voor we ons verstaanbaar zullen kunnen maken in Zuid-Amerika, want dat men ons Jommekesspaans nietos verstaatos.

Op 24 december vertrekken we ’s middags uit Miami Beach, om onze 10u lange vlucht naar Santiago, Chili te halen. Binnen enkele dagen zullen ook mijn mama en tante Annick daar aankomen! Ik heb een plezant nerveus gevoel, de gierende kriebels zijn helemaal terug. Het is tijd voor de tweede grote fase van onze reis: we laten het ‘gemakkelijke’ Noord-Amerika achter ons, en beginnen aan een nieuw avontuur.
Vamos al America del Sur!