5 – 19 oktober

We starten ons hitchhike-avontuur in het slapende dorpje Tillamook, in het noorden van de kust van Oregon. Binnen 14 dagen hebben we afgesproken in San Francisco met Bien en Sven, dus we hebben 2 weken om via highway 101 en 1 een dikke 1000 kilometer te liften. Dat lijkt me tijd genoeg, maar ‘k ben toch eens benieuwd hoe dat zal gaan! Het is prachtig weer op deze zaterdagochtend, en ik hou ons bordje “SOUTH – Every mile helps :)” omhoog terwijl Henk enkele meters achter mij z’n duim opsteekt. Een hartje op de I en de smiley erachter maken ons bordje toch wat aantrekkelijk, and it’s all about the image, nietwaar ;)? Ik heb er eerlijk gezegd wel wat schrik voor: wie gaat er ons meenemen? Gaan dat niet enkel weirdo’s zijn? Zoals het uberhaupt eigenlijk ook enkel weirdo’s zijn die liften…? Na een half uurtje worden we opgepikt voor onze eerste ride. Dat blijkt het langste te zijn dat we dit weekend zulllen moeten wachten op een lift, en in 3 dagen tijd zullen we al 800 kilometer afleggen! Als het zo blijft duren, gaan we gewoon veel te vroeg in San Francisco zijn :o!

We ontmoeten naast een enkele weirdo – een Irak-veteraan die een vreemd verhaal ophangt over hoe hij zijn geheugen kwijt is geraakt, en wiens auto in Belgie nooit van z’n leven nog door de keuring zou geraken – vooral supervriendelijke en sociale mensen. Maar anders neem je natuurlijk ook geen lifters mee, I guess. Josh en Aimee bijvoorbeeld, een koppel dertigers uit South Carolina – ze drukken er op dat ze géén rednecks zijn – die een road trip maken, en met hen kunnen we een heel stuk meerijden langs de prachtige, rotsige, wilde kust van Oregon. Zij willen gelukkig ook enkele keren stoppen bij de fotogenieke vergezichten, en we komen met hen nog op een wijnproeverijtje terecht. Toppie! Of Jessica, een hippie-meisje uit Portland met dreadlocks tot op haar achterste, met wie we mee mogen cruisen in haar 23 jaar oude krak van een Volvo, met Red Hot Chili Peppers op het hoogste volume. En Dan, een visser die in Oregon werkt en na een week voltijds op zee geweest te zijn in zijn truck terug naar zijn huis in California keert. Zoals ik al zei worden we altijd redelijk snel opgepikt, maar als je bekijkt wie onze concurrentie is, is dat niet moeilijk. De enige andere lifters zien er erg onverzord (lees: dakloos) uit, met meestal een lekker lange baard, vieze kleren en dito rugzak, en soms als kers op de taart een vlooienhond erbij. Om mensen nog sneller te overtuigen om ons mee te nemen, maakt Henk nog een extra bordje: “We shower“! 😉

We overnachten ondertussen in de dorpjes Yachats en Brookings aan de kust van Oregon. Veel valt hier niet te beleven, maar beiden hebben ze 1 ding gemeen: een prachtige zonsondergang aan de stille oceaan, waar we elke avond volop van genieten! Op de derde liftdag worden we opgepikt door een kerel met een Texaanse nummerplaat. Kyle blijkt ook op road trip; zijn doel is om alle Amerikaanse staten gezien te hebben, en vandaag gaat hij richting California. Het leuke aan het feit dat Kyle ook aan het reizen is, is dat hij ondertussen ook wat wil bezichtigen. Zo rijden we samen langs de “Avenue of the giants”, een heerlijke weg tussen de redwoods: een bos van superbrede en megahoge bomen – familie van de sequoia – met een roodbruine schors, die zo’n 100 meter hoog, 5 meter breed en 2000 jaar oud kunnen worden! Na 300 kilometer in de wagen met Kyle, en alweer een mooie sunset aan de kust van Noord-California, komen we aan in het stadje Fort Bragg (langs highway 1). Na hier een nachtje geslapen te hebben besluiten we om hier nog een paar extra nachten te blijven. Daarna verlengen we ons verblijf nóg eens, en uiteindelijk zullen we hier een  hele week chillen aan de kust. Het is hier elke dag zonnig en warm, en we hebben een keukentje en cable TV op de kamer. Perfect om een weekje relatief budgetvriendelijk te relaxen – gezien we veel te snel aan het reizen zijn naar San Fran. What more could you wish for ;-)?

Dé grote attractie in Fort Bragg is  Glass Beach, een strandje onder de kliffen op 5 minuten wandelen van het motel, en is een typisch voorbeeld van het Amerikaanse much ado about nothing. Het ontleent haar naam aan de kleurige glazen steentjes die je in het zand vindt, en die schitteren in het zonlicht. Het achterliggend verhaal is echter minder romantisch: het glas ligt er omdat de inwoners de plaats vroeger gebruikten als vuilnisbelt. Al het huishoudafval, flessen, oud ijzer en zelfs volledige auto’s werden van de jaren ’40 tot de jaren ’70 van de kliffen geworpen. Toen werd het dump opgeruimd, maar de glasscherven zijn blijven liggen en in de loop der jaren door de golven gladgestreken tot afgeronde steentjes. Al bij al is het strandje wel een mooie plaats om – wat dacht je anders – van de zonsondergang te genieten, en Henk en ik maken er verschillende wandelingen langs de mooie Californische kust. Echt waar, weeral gaan stappen! Uit vrije wil! Mijn vijftienjarige zelf zou me nooit geloven :-).

Na een weekje relaxen in Fort Bragg wordt het tijd om terug aan San Francisco te denken. We hebben nog 5 dagen om er te geraken, en ook nu verloopt het liften langs highway 1 zeer vlotjes. Eén van onze rides zet ons af aan een ongerept stukje strand: Navarro Beach – een sublieme desolate plek waar we een middagje gelukzalig vertoeven. We hebben eigenlijk superveel zin om hier ons tentje nog eens op te zetten, maar ons gebrek aan eten en drinkwater dwingt ons tegen de avond terug naar de hoofdweg te stappen, verder te liften en elders een slaapplaats te zoeken. |
De volgende dag is meteen ook de laatste on the road, en de laatste lift die we krijgen is er één die we niet snel gaan vergeten. We worden in Bodega Bay – de plaats waar Alfred Hitchcock’s “The Birds” is opgenomen – opgepikt door Jordy, een jonge gast in een BMW cabrio. “You guys don’t mind speed?” vraagt hij, en stoer zeggen we “Off course not”. Hij is meteen ook de eerste Amerikaan die we hier tegenkomen die met versnellingen kan rijden, en dat zullen we geweten hebben! Hij kent deze weg als zijn broekzak en blijkbaar is highway 1 een perfecte weg voor wannabe-rallypiloten, want we sjezen aan een onverantwoordelijke snelheid met gierende banden door de bochten. We houden elkaars hand stevig vast, maar genieten ook wel van de snelheid, de wind, de zon op onze gezichten en het zicht op de kust. Als we onder de staalblauwe hemel met open dak via de Golden Gate Bridge de stad binnenrijden, kan ons geluk niet op; wat een chansaars zijn we weer!

Eens aangekomen in het centrum nemen we afscheid van Jordy en gaan we op zoek naar betaalbare accomodatie voor de volgende nachten, maar dat blijkt geen sinecure in San Francisco. Bijna alles is volgeboekt, en wat overblijft is exuberant duur. Damn! Na wat zoeken vinden we nog een hostel in het centrum dat nog plaats heeft, maar we slapen wel in een bekrompen dorm met 8 anderen, en de hostel ligt aan de rand van de sleazy Tenderloin-buurt. Henk en ik beseffen dat we zeer verwend zijn geweest de voorbije weken, met onze overnachtingen in de motelletjes aan de kust, maar ik zie er absoluut geen graten in om toe te geven dat we liever op ons gemak zitten dan op een slaapzaal met 8 stinkerds ;)!
De volgende dagen proberen we nog niet te veel sightseeing te doen, kwestie van nog wat over te houden voor wanneer Bien en Sven hier aankomen. We gaan een dag naar Baker Beach, met een mooi zicht op de Golden Gate bridge (als er geen mist is tenminste) en op de scholen dolfijnen die van de San Francisco Bay de open zee in zwemmen. We hebben al een favoriet restaurantje in – duh – Chinatown, en maken tijdens ons gewoonlijke stapje door de stad kennis met de bekende steile hellingen in San Francisco!

Vanaf zondag wordt het een heel andere manier van reizen; op een dikke 2 weken tijd zullen we met ons 4 een grote afstand afleggen, in mooie hotels verblijven en enorm veel zien. Ik kijk vooral uit naar de Grand Canyon, omdat ik denk dat het nog immenser zal zijn dan ik me kan voorstellen, en de vele andere nationale parken die we gaan bezoeken. En in Las Vegas verwacht ik me aan een aanslag op onze zintuigen, en de decadentie en kitsch die ik me er bij voorstel lijkt me super om eens in onder te dompelen. We kijken er naar uit!

19 septemer – 4 oktober

Terwijl we Vancouver bezoeken, kunnen we verblijven bij een koppel dat we leerden kennen tijdens het kamperen. Ted & Elaine wonen in Burnaby, een wijk 10 km buiten het stadscentrum en gemakkelijk bereikbaar met de skytrain. We verkennen Vancouver helemaal te voet; van links naar rechts, en van boven naar onder. Ik denk dat er geen enkele buurt is waar we niet gelopen hebben! Het gezellige Gastown, met a very European feel en dito eetgelegenheden, de iets minder gezellige buurt bij Main & Hastings street met veel dakloze drugsverslaafden – van alle leeftijden – die ons aanklampen om geld te vragen, Stanley Park; de grote groene oase in de stad, en – zo blijkt – onze favoriete buurt van bijna elke stad: Chinatown! Vancouver heeft van alle steden die ik al gezien heb het opvallend grootste aandeel Aziaten, niet enkel in Chinatown, maar over de hele stad en suburbs. Dat resulteert uiteraard in superveel Aziatische handelaars, en Chinese-, Koreaanse-, Vietnamese-, Sushi- en Thaise restaurants; lekker, redelijk gezond en goedkoop! Henk laat zijn haar knippen bij een Maleisische kapper voor nog geen 9$, en het is nog supergoed gedaan ook :).

Omdat we er bijna een hele week logeren hangen we ook een beetje rond in Burnaby, en ontdekken we de ‘food court’ in de mall. Allerlei ketens hebben hier een kraam, gevestigd rond 1 grote gemeenschappelijke refter. Je kan een grote portie bestellen van 1 kraam, of je eigen maaltijd samenstellen met kleine porties van verschillende kraampjes; wat sushi, een hamburgertje, een burrito, een mini-pizza, chicken wings, een fruitbowl,… Terwijl we onze zo-zo-maaltijd opeten ergeren we ons allebei aan het plastic bestek en de piepschuimen bordjes die je bij elke bestelling krijgt. Ik ben nu écht geen geitenwollensok, maar al die honderden mensen die ik kilo’s plastic zie weggooien op een half uurtje tijd, kan dat echt niet anders?

Na een kleine week in Vancouver reizen we verder zuidwaarts, naar de laatste stad die we in Canada zullen bezoeken: Victoria. Het is prachtige, zonnige dag – perfect weer om van de ferry-overtocht van anderhalf uur te genieten. We varen langs kleine eilandjes met slechts 1 of enkele huizen op – de mensen hebben hier geen oprit of garage, maar een aanlegsteiger! Als kers op de taart zien we opeens een school orka’s naast de boot zwemmen. Een ongelooflijk mooi zicht, en we lachen in ons vuistje met de “whale watching” bootjes die er ook komen rondvaren. Die mensen hebben een veelvoud betaald van ons ferry-ticket om hetzelfde te zien. Wat een chance hebben we alweer :)!

In Victoria verblijven we enkele nachten bij Ben, die we via de couchsurfing-website hebben aangeschreven. ’t Is de eerste keer dat we de site gebruiken, en dat valt meteen heel goed mee. Ben is een vriendelijke jongen, geeft ons verschillende tips, en zijn appartement is perfect gelegen om te voet de stad te verkennen. Zoveel valt er eigenlijk niet te beleven in Victoria. Er wordt veel reclame gemaakt voor de whale watching tours, maar daar hebben we niet echt interesse in – én we hebben al orka’s gezien :). Ook de “Butchart gardens” blijken een topattractie, maar Henk en ik zijn nu ook geen zodanige bloemenfans dat we een halve dag in een tuin gaan rondlopen voor 35$ p.p. We stappen wél alweer de hele stad door, en Victoria blijkt toch meer gezelligheid uit te ademen dan de andere steden die we al bezocht hebben. Dat heeft alles te maken met de Engelse, statige feel (dat Empress hotel! Dat parlement! Die oubollige straatlantaarns!), de gebouwen die versierd zijn met kleurige bloemen en het jachthaventje in het centrum. Henk maakt ook een nieuwe beste vriend, terwijl we op een bankje aan de haven van de zon genieten. Zatte Scott spreekt ons ongevraagd aan, en kan amper nog op z’n benen staan, laat staan logisch redeneren. Henk vindt het best amusant, en eigenlijk is het dat ook wel :). Hij lalt over zijn “bachelordiploma in marketing, en zijn master in… whatever”. Scott blijkt ook een zwarte gordel in karate te hebben (yeah, right), en blijft Henk steeds “new best friend” en “big bastard” noemen, omdat hij steeds z’n naam vergeet. Nadat hij een onsamenhangend verhaal heeft gedaan over de ruzie die hij heeft met z’n vriendin – ik vraag me af wat voor type dat dan wel mag zijn – overtuigen we hem dat de liefde het écht waard is om voor te vechten, en om het goed te gaan maken met haar. En off he goes, waggelend naar weet-ik-veel-waar, “to fight for love”. Ja jongens, de dingen die we hier zien!

Voor de volgende dagen hebben we een mooi hotel geboekt omdat het Henk z’n verjaardag is, en we willen vieren in stijl :). Omdat ik een beetje zaag bij het inchecken krijgen we een upgrade (I looove upgrades) en verblijven de volgende dagen in een suite op de 12de verdieping met zicht over de stad en de haven. Een perfect laatste weekend, en afsluiter van onze maand in Canada!

Na 3 dagen cocoonen in Victoria met lekker eten, welness en veel te veel Amerikaanse trash-tv, wordt het tijd om naar Seattle te vertrekken. De ferry-douane blijkt ook helemaal niet zo streng als hun collega’s op de Amerikaanse luchthavens. Wat simpele vragen, en na een vriendelijke “Stay out of trouble, folks!” mogen we binnen in Port Angeles, USA. We moeten nog een hele afstand overbruggen met verschillende bussen eer we effectief in Seattle zullen aankomen, dus we beginnen aan onze tocht. Na de eerste bus genomen te hebben, blijkt dat we daarna al meteen een 3-tal uur zullen moeten wachten op de volgende. Openbaar vervoer is in de USA, zeker in deze kleine dorpen, niet goed geregeld. Bijna iedereen heeft hier een auto, dus wie zich met de bus moet verplaatsen moet wel een hele grote sukkelaar zijn. Of een beetje gek of dronken, zo bijkt uit de personages die we op de bus zien stappen. Terwijl we zitten te wachten in het busstation met onze rugzakken naast ons, worden we ontelbare keren aangesproken. De mensen willen ons verhaal horen, waar we vandaan komen, wat we gaan doen,… en ze vinden het natuurlijk allemaal “aaawesome” en “amaaazing”! Maar vaak heb ik het gevoel dat mensen gewoon graag hun eigen verhaal willen doen: het gesprek wordt na enkele ogenblikken altijd omgebogen naar waar zíj vandaan komen en waar zíj al geweest zijn. Als we na de volgende busrit aankomen in het volgend dorpje, loop ik even naar het toilet in het winkelcentrum aan de overkant van de straat. Als ik enkele minuten later terugkom zijn alle mensen van het platform verdwenen en zie ik enkel Henk nog staan. En daar, aan het einde van de straat, verdwijnt onze bus richting Poulsbo om de hoek. MILJAAR! Hoelang gaan we nú weer moeten wachten op de volgende bus? Ik check het uurrooster… DUBBEL MILJAAR! Dat was natuurlijk de laatste bus van de dag. Blijkt dat we vannacht vastzitten in Port Townsend, op 90 km van Seattle. Ik ben wat ambetant op Henk, want kon hij nu niet even vragen aan de chauffeur om 1 minuut te wachten? En Henk is op zijn beurt ook wat geïrriteerd, want hij kon toch niet weten dat dat de laatste bus was? Goed, het is nu zo, en we beginnen te stappen om een slaapplaats te zoeken. Als we in een tankstation wat meer info vragen, besluit Henk dat hij wil proberen liften. Ik, een beetje pessimistisch, denk dat dat absoluut niet zal lukken; van het ene hol van pluto, naar een ander hol van pluto 50 km verder! We vragen een karton en een stift, en we spreken af om het een half uurtje te proberen. Alhoewel ik er geen goed oog in heb, probeer ik toch enthousiast mijn duim op te steken, anders neemt niemand je mee. Goed, we staan er nog geen 5 minuten of er stopt een meisje: “Are you guys going to Poulsbo? I live there, I can take you with me!”. En hupla, op 5 minuten tijd bewijst Henk dat mijn pessimisme ongegrond was! Dat geeft wel moed voor wanneer we volgende week op de highway 101 willen liften :). Het meisje brengt ons naar het volgende busstation, en daar halen we de bus richting het laatste vervoersmiddel van de dag; de ferry van Bainbridge naar downtown Seattle.

Ondertussen is het al pikdonker, en we zien vanaf de ferry Seattle in de verte opgloeien. Wauw! Wat een prachtig zicht; een fel verlicht reuzenrad, de space needle, een stadion waarvan de randen van kleur veranderen,… En ik besef net dat ik op dezelfde ferry sta die dokter McDreamy ook elke dag naar het ziekenhuis nam – de fans van Grey’s Anatomy weten waar ik het over heb ;). Seattle staat te boek als een superhippe en trendy stad – hipster alert! – en het ziet er alvast veelbelovend uit. We stappen enkele kilometers richting het city hostel, waar we de vreemdste kamer krijgen die ik ooit heb gezien, met muurschilderingen van zeemonsters en onderwater-aliens! Gezien we maar 2 nachten in Seattle blijven hebben we 1 volledige dag om de stad te bezoeken, en dat blijkt eigenlijk meer dan genoeg. We lopen eerst richting de space needle, een hoge dunne toren die in ’62 gebouwd werd voor de wereldtentoonstelling. Het atomium van Seattle, dus, en hét symbool van de stad, maar je loopt er eens rond en that’s it. We merken ook waar de stad z’n hipster-imago vandaan heeft: koffieshops en vegetarische/veganistische restaurants zijn overdadig aanwezig, ook veel winkels met ecologische voeding of kledij, en zaaltjes waar obscure bands komen optreden. We stappen ook eens naar de zeer toeristische maar gezellige farmers market van Pike Place, waar ook de allereerste, originele Starbucks coffeeshop zich bevindt. We krijgen in de buurt, op Pier 57, wel een van de slechtste maaltijden voorgeschoteld die we deze reis al gegeten hebben. Seattle, géén punten aan’t scoren, hoor! We gaan dan maar naar ons favoriete deel van de stad; hier in Chinatown bestellen we wat dim sum om de slechte lunch te vergeten. In het Columbia gebouw, het hoogste gebouw van Seattle, besluiten we niet naar de hoogste verdieping te gaan – want dat kost natuurlijk weer geld – maar drinken we een frappuchino in de Starbucks op het 40ste verdiep. Zo lopen we tussen afwisselend strepen zon en vlagen regen heel de stad door, terwijl we een spelletje spelen waarbij we raden of iemand dakloos is of expres sjofel gekleed is, we noemen het: “Homeless or Hipster?” ;).

Portland zou Seattle van de troon stoten wat hipsterness betreft, dus we zijn eens benieuwd waar de Amtrak-trein ons zal afzetten. Na een comfortabele treinrit met leren zetels, Wi-Fi, een eigen plug-in voor de laptop en zelfs een bar/restaurant, komen we aan in Portland Union Station. We worden verwelkomd door – alweer – veel daklozen, en gietende regen. We stappen snel de stad door naar het hotel, want veel rondlopen zal er vandaag niet meer inzitten. Gelukkig blijkt er vlakbij een bar te zijn met een budgetvriendelijk menu, waar we ons van happy hour tot een stuk in de nacht rot amuseren met de locals! De volgende dag heeft ook de regen plaats gemaakt voor stralende zon, en doen we ons gewoonlijke stapje door de stad – toegegeven, met kleine oogjes. Portland blijkt wel een aangenamere stad dan Seattle; kleiner en gezelliger, met bomen in de straten en veel parkjes.

Het weerbericht belooft ook voor de volgende dagen zonnig en warm weer; perfect voor onze volgende etappe. Op naar de Oregon Coast!