28 augustus – 1 september

Vertrekken op wereldreis; het voelt een beetje als opstaan voor een examen na een te korte nacht; ‘Nee, nog niet! Ik ben nog niet klaar, ik moet alles nog eens overlopen…!’. Natuurlijk gaat het om een positieve gebeurtenis, maar tijdens de eerste momenten ervaar ik dezelfde paniekerige reactie. Dat kan echter ook gewoon aan mijn gebrek aan organisatietalent, en mijn zelfkennis daarover, liggen.

Om 4u stipt staat taxi Bien aan onze deur om ons naar Zaventem te brengen, en na een laatste quick check – paspoort, vliegtickets, portefeuille, GSM – laten we ons appartementje achter ons. Bye bye Melle Vogelhoek, tot binnen een maand of 10!

In Brussels Airport eten we nog een snel ontbijtje met onze mama’s en Glenn, en dan is het écht tijd om afscheid te nemen. Het moment dat we de douane passeren begint het avontuur. Henk neemt me eens stevig vast, en de lichte knoop van nervositeit in mijn maag maakt ruimte voor gierende kriebels.

Na een vlucht van 8 uur over de Atlantische oceaan, komen we om 10u plaatselijke tijd aan in Montréal. Ondanks dat Canada garant staat voor berekoude winters en besneeuwde landschappen, stappen we de airconditioned aankomsthal buiten in 28 graden en volle zon.

Dankzij het netwerk van mijn tante Annick konden we enkele weken geleden contact leggen met Valerie, een Belgische die al 16 jaar met haar kinderen Max en Lorelie in Cap-Saint-Jacques woont, op 20 km van het vliegveld. Zij stelt meteen voor om ons met de auto te komen halen, en ons mee te nemen naar haar huis, waar we de volgende dagen mogen verblijven. Dat klinkt ons als muziek in de oren! We zijn nu 13uur wakker, na een reeds veel te korte nacht, en behoorlijk moe. We hebben ook geen zin om meteen met onze rugzakken in de hete stad rond te gaan moeten dolen – oei, dat begint al goed voor een wereldreis? We eten een slaatje, krijgen een persoonlijke tour van de regio, lopen rond in een schattig dorpje aan de fleuve Saint-Laurent, gaan met Valerie, Max en Lolo naar het strand van Cap-Saint-Jacques en kanoën daarvandaan samen met Max terug naar het huis dat de volgende dagen even onze ‘thuis’ zal zijn. Als we elke keer zo met ons gat in de boter gaan vallen, gaan die 10 maanden hier heel goed meevallen!

Donderdag begint het echte werk. Het verkennen van Montréal, als echte touristen; met een stadsplan in de ene, en onze ‘Rough guide’ in de andere hand. We moeten ergens beginnen, natuurlijk. Als Henk van Valerie over de Montréalse specialiteit ‘smoked meat sandwich’ hoort, weten we meteen ook wat we zullen eten die middag :).

Bij “Schwartz”, sinds 1928 een landmark wat smoked meat betreft, gaan eten was blijkbaar niet enkel ons idee. Minstens 50 toeristen staat voor het restaurant aan te schuiven, en dat geeft ons al meteen een reden om er NIET bij te gaan staan. Gelukkig hebben ze er vlak naast ook een take-away restaurant, waar vreemd genoeg amper een rij staat. We bestellen dus onze smoked meat sandwich, en komen meteen ook tot onze eerste budgetgerelateerd conclusie: in’t vervolg bestellen we er maar 1 voor ons 2! De smoked meat sandwich bestaat uit 6 cm rood vlees tussen een witte boterham, en doet me wat denken aan een kruising tussen kebab- en stoofvlees; erg zout van smaak, onhandig om te eten, en vooral gigantisch veel vlees.

Na de middag kuieren we rond in het toeristische vieux-Montreal en le vieux port. Een aangename omgeving met veel bankjes in de zon en aan het water, waar we dan ook gretig gebruik van maken. Na wat dralen en besluiteloosheid over wat te doen om te eten (hier is alles OF veel te duur voor ons budget, OF zodanig goedkoop dat je weet dat het slecht is) vinden we in Chinatown een restaurantje dat voldoet aan Henk z’n criteria van een authentiek Chinees restaurant: ietwat groezelig van uitzicht, geen bestek op tafel, en er zit een groep chinezen te eten. Hier eten we heel lekker en goedkoop! En wij gelukkig 🙂

De volgende dagen blijven we lekker in de nabije omgeving. Ze vullen onze tijd met uitstappen naar een dorpje in de buurt en een trip naar de Best Buy (de Amerikaanse Media Markt, doch een stuk goedkoper) waar we een mini-laptopje kopen waarop deze blog getypt wordt. We maken een fikse wandeling met Sunshine (de hond van Valerie), en gaan naar “the mall”, gelijk de echten.

Daarna bezoeken we Montréal nogmaals, ditmaal met de fiets. Op zo’n stadsplannetje lijkt het natuurlijk allemaal iets van niets, maar in werkelijkheid is Montréal een erg hellende stad. Het brugje op de kaart dat we ‘even over zouden fietsen’ richting Île Sainte-Hélène blijkt een steile, kilometerlange brug met auto’s die ons voorbijrazen. Combineer de loodzware Bixi-fietsen (het openbaar fietssysteem van de stad) met onze onbestaande conditie, en je krijgt een heel vermoeiend tochtje! Maar het is wel heel plezant als je bergaf gaat :).

Met de fiets komen we op plaatsen waar we anders niet geweest zouden zijn; het groene Île Sainte-Hélène waar we een rondje rijden op het F1-circuit, de Atwater Market waar we lunchen aan het water, en de Mont-Royal, waar we samen met honderden andere toeristen op dezelfde 10 vierkante meter het uitzicht over de stad bewonderen.

“Morgen begint het echt,” zeggen we vandaag verschillende keren tegen elkaar. Want morgen verlaten we de veilige haven van Valerie haar huis, en moeten we alles zelf een beetje gaan uitzoeken; de weg, slaapplaats etc., richting Algonquin Park en Toronto. Maar ik denk dat we er klaar voor zijn. Home is wherever I’m with you!

A very special thank you to Valerie, Max en Lolo, voor een onvergetelijk begin van onze grote reis!

Shuffle, play, it finally has begun
The melody to a brand new song
Lyrics predict piles of fun
Fresh tunes start ever so strong

A song we wish forever to be heard
But pressing play also entails an end
So we’ll be sure to hear every word
Listening together will be time well spent
 ©HVO